Lin Yutang, Smilande livskunst, utdrag og sitat

Lin Yutang, Smilande livskunst, utdrag og sitat

Lin Yutang (1895-1976) var kinesisk forfattar, oppfinnar og omsettar. Lin er eigentleg familienamnet. Han tok doktorgraden i Leipzig. Etter 1928 budde han mest i Sambandsstatane. Dei to første bøkene hans gjorde han internasjonalt berømt. The Importance of Living var den andre av dei, og kom ut i norsk omsetting som Smilende livskunst i 1938. Ei seinare bok frå 1987 inneheld også "Smilende livskunst" med akkurat same paginering som før.

✑ Yutang-sitat på engelsk

Familien bestemmer det kinesiske livssynet

Eg er ikkje djup eller nokon som har lese mykje. (s. 8)

Eg er heilt overtydd om at det i alt kavet og jaget i amerikansk liv finst ein sterk lengt, ei trong med guddommeleg opphav til å ligge på ein grasbakke under høge, vakre tre ein stille ettermiddag og ikkje gjere noko som helst. (s. 18)

Det er mi faste overtyding at slikt som den amerikanske sansen for humor (gleda over ein god spøk, likeframheita og den sunne sansen), er det største aktivumet til den amerikanske nasjonen. (s. 25)

Mennesket er framleis i ein svært uregjerleg og vanskeleg slyngelalder. (s. 29)

Den mest opplagte kjensgjerninga som filosofane nektar å sjå i auga, er at vi har ein kropp. (s. 40)

At Galileo innrømte at han hadde urett, styrka prestane si overtyding om at dei hadde rett. (s. 66)

Den store menneskeapa hadde to vegar å velje mellom. Enten bli ein bavian og gå på alle fire, eller ein orangutang og lære å gå på bakbeina. Forfedrane til mennesket kan umogeleg stamme frå bavianen. (s. 81)

Slyngelen har blitt heilt borte som menneskeleg ideal, og det same er mannen som med sine strålande slyngelaktige eigenskapar stiller seg fritt og uberekneleg overfor omgivnadane sine. I staden for menneske har vi fått medlemmar av klasser, i staden for idear og personlege fordommar og særmerke har vi fått ideologiar og klassetenking, i staden for personlegdom har vi fått blinde krefter, og i staden for individualitet har vi fått marxistisk dialektikk. (s. 99)

Slyngel er eigentleg 'person som driv gjerandslaus omkring', fortel Nynorskordboka. Ordet Yutang bruker, er rascal. Det kan omsettast som slyngel utan for mange fordommar knytt til seg, og kanskje spøkefullt. Dansk har ord som drivert og lediggænger.

Chuangtse spaserte i parken ved Tiao-ling då han såg ein rar fugl komme flygande frå sør. Fuglen målte sju fot mellom vengespissane, og auga hans var ein tomme i omkrins. Han flaug rett forbi hovudet på Chuangtse og slo seg ned i ein kastanjelund. "Kva kan det vere for ein fugl?" ropte Chuangtse før han lista seg mot fuglen med bogen klar til skot. Då såg han at fuglen hadde blottstilt seg for han for å kunne fange eit bytte for seg sjølv. Dessutan kom parkvaktaren og ville vite kva han hadde der å gjere, og jaga han ut av parken.

Då la Chuangtse bogen til side og gjekk heim. I tre månadar gjekk han ikkje ut av huset. Endeleg kom Lin Chy til han og spurde: "Kva kjem det av at du ikkje har vore ute på så lenge?"

"Mens eg søkte å halde liv i kroppen - hylsteret - mista eg det sanne sjølvet av syne. Mens eg stira i mudra vatn, mista eg av syne det klare djupet", sa han. (s. 109-110)

Livet er hardt, og den som har eit varmt, følsamt og kjærleg sinn, vil lett bli misbrukt av dei smartare medmenneska sine. (s. 114)

Det er ei mengd bedrag her i verda. (s. 115)

Det ideelle middelklasselivet er det sunnaste livsidealet. (s. 126, stytta)

"Eg held meg for meg sjølv fordi eg av naturen er lite skikka til å leve i samfunn med framande menneske", sa T'ao Yüanming, smålåten og selskapssjuk. Han nådde smått om senn fram til ei kjensle av harmoni med livet. (s. 130, 134)

For å vinne fram frå bokleg lærdom til kunnskap om livet, er det ikkje nok med berre tenking og studium; ein er nøydd til . . . å fornemme tingas sanne vesen . . . gjennom samspelet mellom sansane og hovud og hjarte. (s. 152)

Livet i ein tanke vi har, merker vi først gjennom den varmen som er til stades eller manglar. (s. 152)

Syn og fargesans er føresetnaden for maleriet. (s. 153)

Tok ikkje religionen sin dekadanse til med fornuft? For mykje tenking? (s. 153)

"Religion slutta for lenge sidan med å vere visdom uttrykt i eventyrform" - Santayana. (s. 153)

Vi er så innestengde i livet vårt at vi ikkje kan nyte den frie utsikta. (s. 164)

"Eg er for doven til å lese taoismens klassikarar, for doven til å sjå gjennom sutraene. [her: Buddhisme-tekstane]." - Yüan Chunglang (s. 167)

Den endelege prøva på kvar ein sivilisasjon er kva slags ektemenn og koner og fedrar og mødrer han bringer fram. (s. 179)

Eg tenker vi får vere glad til om vi kan komme så langt at vi liker arbeidet vårt. (s. 186)

Eg har inntrykk av at kvinna ikkje får det som tilkjem henne. (s. 190)

Kvinna her lett for å tilpasse seg kontorrutinen. (s. 190)

Det er eit velkjent faktum at familien bestemmer og set preget sitt på heile det kinesiske livssynet. (s. 196)

I studerkammeret mitt skal alle formalitetar vere avskaffe, og berre dei næraste vennane mine vil bli tatt imot. Så vil vi ha mat og drikke som det høver. (s. Korta ned ifrå ein kinesisk forfattar, 234)

Kinesarane drar ikkje noko skilje mellom mat og medisin. (s. 258)

"Fjellet kan eg gjere til eit måleri." (s. 278)

Den kinesiske innstillinga går ut på at vi i alle tilfelle bør ta for oss av rettane. Det er ganske enkelt inga meining i å halde seg tilbake når maten ser så freistande ut, og vi har så god appetitt. (s. 285)

Eg trur ikkje på Christian Science, men eg trur på at store, gamle tre og stille fjellstrøk har lækjande eigenskapar. (s. 288)

Det er eit stort problem [for somme] korleis vi skal finne tilbake til naturen og føre naturen tilbake til heimen. (s. 297)

Med hjartevennar meiner eg ikkje nødvendigvis slike som har svore evig vennskap til oss. (s. 326)

Å bu på landet er ei nyting berre når ein har gode vennar rundt seg. (s. 326)

Dei beste vennane kan skrive dikt. Dei nest beste er taleføre, med ordet i si makt. Så kjem slike som kan måle og synge, og dei som er flinke i vinleikar kjem til slutt, seier Lin sånn cirka. (s. 326-27)

Det er lettare å halde ut smerte enn kløe. (s. 330)

Ein ekte turist er alltid ein vagabond. (s. 335)

Kvintessensen ved å reise er å ikkje ha nokon plikter, ingen bestemte tider, ingen post, ingen nysgjerrige naboar, ingen mottakingskomité og ikkje noko reisemål. (s. 335)

Den fullkomne turisten er den som ikkje lenger hugsar kor han kjem frå og som ikkje eingong hugsar kva han sjølv heiter. (s. 335)

"Å forstå dei ulike organa til hesten er ikkje å forstå hesten sjølv." - Chuangtse (s. 338)

"Korleis har du oppseda deg sjølv slik at har kunna gjere deg fri for denne flakkande verdas makt og velstand i god tid?" spurde einkvan. "Eg har sett på livet i ledige stunder. I dag går og kjem aldri att. I år går og kjem aldri att. Dagane og leveåra som er att i livet blir stadig færre, og ikkje alltid som vi ønsker dei skulle vere, blant anna fordi bustaden [kroppen især] forfell. Men vi kan more oss og la tida gå sin gong", sa Minglaotse, utdrag, 358-59)

Ein kultivert mann elskar og hatar dei rette tinga. Dette kallar vi smak, og med smak følger sjarm. For å ha smak krevst det likevel at ein formar meiningane sine uavhengig og ikkje lar seg skremme av kunstnarleg humbug og annan humbug. (s. 365)

Vi lever omgitt av humbug på alle felt. (s. 365)

Når ein mann har urett, då har han urett. (s. 365)

Det er ingen [god] grunn til å la seg skremme av eit stort namn eller av talet på bøker vedkommande har lese og vi ikkje. (s. 365]

Ord om kunst

Det som følger, er tatt ut frå Lin sitt essay om "Kunsten som leik og som uttrykk for personlegdom". Somt er sitat og somt er samandradd. Brokkar er sett saman som om dei følger etter kvarandre i Lin sin tekst. Sidetilvisingane gir konteksten for dei som kjenner behov for å sette tinga inn i samanhengane Lin rissar opp.

❦❦❦❦

Kunsten er både ei verksemd og ei kvile, og eg skulle tru at av desse to tinga er det kunsten som kvile, eller som rein leik for menneskeånda, som betyr mest. (s. 369)

Den sanne kunstnarlege ånda kan berre bli vanleg og trenge gjennom samfunnet om langt fleire menneske dyrkar kunsten som tidsfordriv, utan noko håp om å bli udøyelege ved han. Liksom det er viktigare at alle college-studentar speler tennis og sparkar fotball sånn passe dyktig enn at eit college kan stille i marka nokre få fotballchampionar til landskampane, så er det også viktigare at alle barn og alle vaksne dyrkar litt kunst i ledige stunder enn at ein nasjon kan fostre ein Rodin [ein fransk bildehoggar]. Eg ser heller at alle skulebarn blir opplærde til å modellere og alle banksjefar og økonomiekspertar blir sette i stand til å måle sine eigne julekort, same kor dårlege resultata enn blir, enn at berre nokre få kunstnarar har kunsten som yrke. Det vil seie at eg går inn for amatørane på alle område. (s. 369)

Foreldre har meir glede av å sjå barna sine spele amatørkomedie enn av å sjå oppført eit stykke av Shakespeare. (s. 369)

Det er berre når leikens ande er i behald at kunsten kan unngå å bli kommersialisert. (s. 369)

No er det karakteristisk for leiken at ein leikar utan grunn [å sjå til], og at det ikkje må vere nokon [alarmerande] grunn for det. (s. 369)

Fridom [nok] er sjela i all kunst. (s. 369)

Kunst er noko som omfattar meir enn måleri og musikk og dans. (s. 371)

Lysta til å gjere eit arbeid vakkert er estetisk. [Stytta] (s. 371)

I Kina kom høgdepunktet for behageleg ferd i tale og liv og personlege vanar i slutten av Chin-dynastiet (3. og 4. hundreår e.Kr. Mange menn som var berømte for venleiken sin. Dei brukte gjerne å legge seg til "vakkert skjegg", og dei vada omkring i uhyre vide kåper. Kleda var laga slik at det ikkje fanst den staden på kroppen ein ikkje kunne nå i tilfelle ein ønskte å klø seg. Alt blei utført med eleganse. Ein kost av hestetagl bunde til eit skaft, blei brukt til å jage vekk fluger og mygg med, og blei sett på som eit viktig tilbehøyr under ein samtale. Meininga var at ein skulle halde kosten sin i handa og svinge han elegant omkring i lufta mens ein talte. Han var neppe meir verdt enn ein engelskmanns monokkel, men han prega samtalestilen [Utdrag]. (s. 372)

Så skulle ein høyre ein mandarin når han spyttar. Det er ganske enkelt herleg. Spytting blir utført som regel i tre musikalske taktar. Dei to første kjem når han trekker inn og reinsar halsen før sluttakta med utspyttinga, som blir utført med fart og kraft. Eg har overlevd basillane utan merkbare følger for helsa. (s. 373)

Ein fullkomme utført kunstig latter er vanskeleg å få til, ettersom det finst så mange slag. Vanskelegast av alt er fortvilingslatter. [Utdrag]. (s. 373)

Kommunistar og fascistar gløymer alt i utgangspunktet individet si rolle. [Stytta] (s. 374)

Ein kunstnar som er ein stor personlegdom skaper stor kunst. Ein sentimental kunstnar skaper sentimental kunst, ein vellystig kunstnar skaper vellystig kunst. [Samandradd]. (s. 374)

Høg moral er ikkje noko som kan bli påtvinga ein utanfrå etter kva ein diktator får til innfall, eller kva sjefen for propagandaministeriet finn for godt å bestemme. Han må vekse fram frå det indre. [Lett utvida] (s. 374)

Ein storsinna kunstnar kan ikkje måle eit simpelt bilde. (s. 375)

Det har vore ei kinesisk oppfatning at verket til ein kunstnar er bestemt av personlegdommen hans. Denne "personlegdommen" er både moralsk og kunstnarleg. Ein legg gjerne vekta på om han har menneskeleg forståing, storsinn, avstand frå verda, og ikkje er småleg, pedantisk eller simpel. (s. 375)

Ein eigensindig og ukonvensjonell kunstnar vil ha ein eigensindig og ukonvensjonell stil, og store kunstnarar med god smak vil ikkje forfalle til "manér". (s. 375)

I denne forstand er personlegdommen sjølve sjela i kunsten. Ingen målar kan vere stor utan den moralske og estetiske personlegdommen hans er stor, og når det gjeld å vurdere kalligrafi og målarkunst, er det høgaste kriteriet ikkje om kunstnaren eig god teknikk, men om han legg personlegdom for dagen. (s. 375-76)

Sidan kunst er konkret, har han tekniske problem som ein må lære å meistre. Men sidan kunst også er ånd, er det levande elementet i alle former for kunstnarleg skaping det personlege uttrykket. Det er individualiteten til kunstnaren, langt meir enn den reine teknikken hans. (s. 376)

Det er stadig ein fare for at personlegdommen eller den personlege uttrykksforma skal bli kvelt av teknikken. (s. 376)

Det må [kanskje også] vere dreis [Schwung] over god form, ein dreis som er vakker å sjå på. Det er ein slik dreis over svala som flyg eller over ein hauk som slår ned på byttet sitt. (s. 376)

Vi ventar at all kunst skal ha karakter, og karakter er ikkje anna enn det kunstverket antyder eller openberrar av kunstnarens personlegdom eller sjel eller hjarte eller "bryst", som kinesarane uttrykker det. Utan karakter eller personlegdom er eit kunstverk daudt. (s. 376)

Hovudgrunnlaget for all kunst er at ein kultiverer personlegdomssjarm, for kva ein kunstnar enn gjer, viser karakteren hans seg i arbeidet hans. Utviklinga av personlegdommen har både ei moralsk og ei estetisk side, og krev både lærdom og forfining. Forfining ligg nær god smak, og kan vere medfødd, men også lærdom som kan ligge bak. Dette er særleg tydeleg når det gjeld måleri og kalligrafi. (s. 377)

Vi kan sjå openbert ei heil rekke estetiske eigenskapar eller forskjellige slags venleik i måleria. Det kan vere så som styrken sin venleik, åndsfridommens venleik, den romantiske sjarms venleik, og så bortetter. (s. 377]

Utdrag frå "Kunsten å lese"

Livet til eit menneske som sjeldan eller aldri les noko, artar seg som vanegang. Men i same augeblink han grip ei bok, kan han kike inn i eit anna land eller ein annan tidsalder. (s. 378)

Når ein tar til å tenke på å utvikle ånda si, forsvinn heile moroa ved å lese. Det finst dei som seier til seg sjølv: "Eg må lese Shakespeare, Sofokles, og heile famnen så eg kan bli ein danna mann." Men ein slik mann blir aldri danna. Han tvingar seg til å lese Hamlet, piner seg gjennom skodespelet som ein vond draum, utan anna utbytte enn at han er i stand til å seie at han har "lese" Hamlet. (s. 379)

Lesing for å tileigne seg personleg sjarm i tale og framferd er ifølge Sung-diktaren Huang Shanku den einaste rettkomne form for lesing. Sjarm i framferd får ein tolke som annleis enn kroppsleg venleik.

Det finst vakre ansikt som er heilt uinteressante.

Det som Huang ville kalle eit vakkert ansikt, er eit ansikt som likefram lyser av tankekraft. (s. 379)

Det finst ikkje [fritids-]bøker som ein absolutt må ha lese. Dei intellektuelle interessene våre veks som eit tre og flyt som ei elv. Så lenge det er saft i stammen, kan treet gro, og så lenge det er friske tillaup, vil vatnet renne. (s. 380)

Lesing har to sider, forfattaren og lesaren. Det endelege utbyttet kjem like mykje frå lesaren sine bidrag gjennom innsikta og erfaringa hans, som forfattaren si. (s. 381]

Den som er glad i å lese, kan lese på skolen eller utanfor skolen, eller til tross for alle skolar. Han kan lese til og med i den finaste skolen. (s. 383)

Den store Sung-lærde, Ouyang Hsiu, svor til "tre på'ar" der han arbeidde best, nemleg på senga, på hesteryggen og på do. Ein annan berømt Ch'ing-lærd, Ku Ch'ienli, hadde for vane "å lese konfutsianske klassikarar naken om sommaren". På den andre side finst det nok av gode grunnar til ikkje å lese på noka tid av året, om ein best liker å la vere. (s. 384)

Ein skal ta ei bok og lese når ein har lyst. Dersom det er bra skyer over hovudet på ein, kan ein lese i skyene og la bøkene vere, eller lese både i bøkene og skyene. Kanskje ein kveld når det snør ute, set ein seg ved peiselden med ein kjele syngande på grua, med ti eller tolv bøker om filosofi, med poesi og meir stabla opp ved sida av seg. Og så kikar ein på dei etter tur, blar litt i dei, og tar til å lese der ein har lyst. (s. 384)

"Den verkelege meisteren finn seg i trykkfeil liksom ein som føretrekker å leve på landet, finn seg i udanna menneske." - Ch'en Chiju (Meikung). (s. 384]

Ord frå ein sjølvbiografi av Li Ch'ingchao (Yi-an, 1081-1141)

Den dagen mannen hennar fekk utbetalt sitt månadlege stipend som student ved det keisarlege akademiet, pla dei gå saman til tempelet, der det blei selt gamle bøker og kopiar av steininskripsjonar. På vegen tilbake frå tempelet kjøpte dei gjerne noko frukt, og når dei kom heim, tok dei til å skrelle frukta og undersøkje innskriftene, eller drikke te og samanlikne forskjellige utgåver av dei same verka. Det er dette ho skildrar i den sjølvbiografiske skissa si som er kjent under namnet Etterskrift til Chinshihlu (ei bok om bronse- og steininskripsjonar):

Eg hugsar godt, og når vi etter middag sat i heimkomsthallen og drakk te, pla vi peike på bokstablane i hyllene og gjette på kva linje på kva side i kva bind av kva verk det stod eit bestemt uttrykk. Den som gjetta rett, hadde då rett til å drikke teen sin først. Og når ein av oss gjetta rett, pla vi lyfte koppane i vêret og bryte ut i høg latter, og vi lo ofte slik at vi sølte teen utover tøyet vårt og ikkje greidde å drikke. Vi var då tilfreds med å leve og bli gamle i slike omgivnadar! Derfor heldt vi hovudet høgt . . . Med tida blei samlingane våre større og større, og bøkene og kunstgjenstandane var stabla opp på bord og benkar og fylte sengene, og vi naut dei med auge og sinn, snakka om dei og la planar, og kjende ei lykke som langt oversteig det den kjenner som berre kan nyte hundar og hestar og musikk og dans . . . (s. 385)

Tema frå "Kunsten å skrive"

Ein gjer ein gryande forfattar ei teneste om ein lærer han å heller trenge inn i sjela si. (s. 385-86)

Sjølv ikkje den mest fullkomne grammatikalske og litterære politur kan gjere ein god forfattar dersom han forsømmer å utvikle den litterære personlegdommen sin. (s. 386)

Ein begynnar lar seg ofte blende i ein diskusjon om teknikk . . . Personlegdom er grunnlag for suksess i kunst og litteratur. (s. 387)

Ein god forfattar er som søstera til Yang Kueifei; ho kunne tre fram for keisaren sjølv utan å vere pudra og sminka . . . I dette ligg svaret på korfor få forfattarar tør å skrive enklare (med få og ingen sminkeord). (s. 388)

Stil er ein kombinasjon av språk, tanke og personlegdom. (s. 388)

Ein lærer ikkje [for mykje i langdrag] av ei bok når ein har imot ho som eit heile. Berre alle skolelærarar ville halde dette for auge! (s. 388)

Ein vis mann les både bøker og livet sjølv. Universet er ei stor bok, og livet er ein stor skole. (s. 389)

Ein god lesar vender ut-inn på ein forfattar, likesom ein tiggar vender ut-inn på trøya si for å leite etter lopper. (s. 389)

Er det ei bestemt sak ein vil studere, kan ein begynne med å lese bøker som stiller seg strengt kritisk til ho. På den måten blir ein ikkje så lett tatt ved nasen av saka (men kanskje dei kritiske bøkene - faren er der). Når ein har lese ein kritisk forfattar, kan ein lese ein som er meir velvillig innstilt. På den måten utviklar ein ei meir kritisk innstilling sjølv (kan vi vente). (s. 389)

Det ein "lærd" skriv, består av lån frå andre lærde, og dess fleire autoritetar og kjelder han viser til, dess meir av ein "lærd" synest han å vere. Det som ein tenkar skriv, består av lån frå tankane i hans eigne innvolar, [så å seie]. (s. 389)

Ein forfattar femner alltid sitt eige produkt med moderleg ømheit. (s. 390)

Når ein forfattar har imot ein person og tenker på å gripe pennen og skrive skarpt imot han, men enno ikkje har sett mannens gode sider, burde han legge pennen ned att, fordi han enno ikkje er kvalifisert til å skrive skarpt imot han. (s. 390)

"Personlegdommen" er delvis natur og delvis kultur, delvis medfødd, delvis tileigna. Somme er av naturen hardhjarta og simple, andre veike og ettergivande, eller nærtakande. Ein er glad i hundar og redd for kattar, mens ein annan er glad i kattar og redd for hundar. (s. 391)

I kjærleiken til alt ekte og følt har sjølvutfaldingsretninga (Hsingling) frå slutten av 1500-talet i kinesisk litteratur ei sann forakt for stilistisk blendverk.

Det var originale forfattarane som redda kinesisk tanke og kinesisk litteratur frå absolutt uniformitet og daude. (s. 392)

Den ortodokse kinesiske litteraturen tok berre sikte på å uttrykke kva fortidas vise hadde sagt, og ikkje kva forfattarane sjølv hadde å seie. Hsinglingretninga i litteraturen tar sikte på at forfattaren skal uttrykke kva han sjølv har på sinne, og ikkje kva ein gammal vismann hadde på sinne. Dei lét seg verken kjøpe med gull eller skremme med trusselen om forvising. (s. 392-93)

Den som bevarer eit klart og uforderva syn vil ha ei kjensle overfor universet og menneskelivet, og treng ikkje å forvrenge sanningar. (s. 393)

Forholdet mellom forfattar og lesar skulle (s. ideelt] vere som mellom fortrulege vennar. (s. 393)

Den som er redd for å bruke eit "eg" i det han skriv, blir aldri ein god forfattar. (s. 393)

Det finst restaurantar til å gi store middagar i, og det finst små restaurantar til å drikke eit lite glas i. Den moroa vi har i ein liten restaurant der vi et og drikk og pratar og tergar kvarandre, og veltar glas og søler vin på kleda våre, er noko som deltakarane i dei store middagane ikkje forstår og derfor ikkje "går glipp av".[394)

Fjellhytter kan ha ein heilt annan atmosfære enn palea til rikfolk med ein hærskare av tenarar og tenestejenter gåande omkring. Når ein går inn av døra til ei fjellhytte med smak og raffinement, høyrer ein ingen vaktsame hundar gøy, og slepp å bli møtt av hovne portnarar og hovmeistrar. (s. 394]

Utdrag frå "Kunsten å tenke"

Å tenke er [eller kan bli] ein kunst. (s. 411) Det som enkelte oppsedingspsykologar har å fare med, verkar direkte fordummande når det er gale, og enda meir fordummande når det er rett. [Jf. utarta betingingspsykologi] (s. 415)

Menneskeleg visdom kan oppnåast ved innsikt og eit gjennombrot av sunn fornuft, vidd, og før intuisjon. (s. jf. 415)

Det er ein tydeleg forskjell på logisk tenking og fornuftig tenking. (s. 415)

"Fleire skarpe tilskodarar uttaler som si ærlege overtyding si at dersom ikkje tanken blir heva til eit langt høgare plan enn hittil, vil eit stort tilbakefall i sivilisasjon ikkje vere til å unngå." - James Harvey Robinson. Synet hans er svært likt synet til Rudolf Steiner (1875-1925):

I naturvitskapens æra, om lag sidan midten av 1800-talet, glir dei siviliserte aktivitetane til manneætta gradvis nedetter, ikkje berre inn i dei lågaste områda til naturen, med endatil under naturen. Teknisk vitskap og industri blir nedanfor-natur.
Dette gjer det påtrengande for mennesket å sanne ande bevisst, og ved dét lyfte seg like høgt over naturen som han søkk under han i sine under-natur-tekniske aktivitetar. Slik kan mennesket skape i seg den nødvendige styrken til ikkje å gå dukken. - Rudolf Steiner: The Story of My Life - redaksjonelle tillegg.

Sokrates gjekk omkring i [dei rustikke] gatene i Athen og stoppa forbipasserande og stelte dei spørsmål for å få høyre seg sjølv gi vise svar. (s. 417)

Etter som tida gjekk, tok filosofane til å bruke fleire og fleire ord. Epigram om livet gav plass for læresetningar, læresetningar for argument, argument for avhandlingar, avhandlingar for kommentarar og kommentarar for filologiske undersøkingar. (s. 417)

Shakespeare greidde seg så visst utan å prøve å definere nokon ting. (s. 418)

Somme forskarar hevdar no at verka tillagt William Shakespeare var skrivne av Sir Henry Neville (1562-1615), sidan "Shakespeare skreiv skodespel som kravde detaljert kunnskap i geografi og politikk, og avanserte dugleikar i latin, gresk, fransk, spansk og italienske kjelder, enda den formelle utdanninga hans slutta då han var tolv."
Shakespeare-forskarane Brenda James og William Rubinstein finn nøyaktig samsvar mellom kva skodespela handlar om, og kor Neville var til kvar ei tid. Hendingane i livet til Neville og kronologien til skodespela samsvarer støtt, hevder professor Rubinstein. [Meir]

Som følge av umenneskeleggjort logikk har vi fått ein filosofi som er blitt framand for sjølve livet, ein filosofi som har tapt det umiddelbare forholdet til livet som er filosofien sitt verkelege vesen [ifølge Lin]. (s. 419)

Før vi kan menneskeleggjere Vestens filosofi, må vi gjere Vestens logikk menneskeleg. (s. 419)

Den sjukdommen i tenkinga som har fått det typiske uttrykket sitt i Descartes' berømte "eg tenker, altså er eg", må avløysast av ein tilstand som finn uttrykket sitt i Walt Whitmans meir menneskelege og meir fornuftige ord: "Eg er tilstrekkeleg som eg er". Livet eller tilværet skal ikkje vere nøydt til å falle på kne og tigge logikken om å bevise at det lever og er til. (s. 419)

Ein kan berre gjere sitt beste for å vere eit elskverdig og fornuftig menneske. Fornuftige nasjonar lever i fred, og fornuftige menn og hustruer lever i glede. (s. 421)

Når kinesarar trettar, er det siste fellande argument: "No, er dette fornuftig?" (s. 421)

Ein får unngå å klekke ut tåpelege logiske argument, og prøve å halde ved lag ein sunn balanse mellom impulsar, lyster og kjensler. (s. 423)

Berre eit vanvettig sinn kan opphøgje staten til gud. (s. 424)

✑ Meir av og om Lin Yutang på nettstaden (engelsk)