• Grisen og matskåla
• Hundetanna

Grisen og matskåla

Det var ein gong ein høgvelvoren skriftlærd. Ein dag han var ute og gjekk ein tur etter lunsj, fekk han auge på ei smidig ung budeie som bar ei leirgryte med varm geitemjølk inn i huset sitt. Etter nokre minutt gjekk mannen bort og banka på døra - han ville helse på.

Jenta ønskte velkomen og baud på noko, som skikken var. "Orsak oss, vi er akkurat ferdige med å ete for i dag, så alle bollane våre er skitne. Men vent litt, så skal eg hente eg ei skål med fersk mjølk."

Ho skunda seg av mens han venta tolmodig på dørterskelen. Snart var kvinna der att med ein bolle varm mjølk i handa. Mens den skriftlærde stod og drakk, kom grisen til familien og gnei seg mot beina hans.

Den unge jenta kom til og leidde purka vekk. Den skriftlærde vende seg til mora hennar og sa varmt mens han peika på purka: "Den sugga er jammen from. Sjå, ho hyllar ein lærd når ho ser han!"

"Det er matskåla si ho kjenner att, stakkaren", sa kona.

Til samanlikning

Hundetanna

Det var ein gong ei gammal kone. Sonen hennar var handelskar. Ofte drog han i karavane til India på forretningsreise. Ein dag sa ho til han: "I Bodh Gaya i India blei Buddha Opplyst. Ta med ein velsigna relikvie derifrå, noko eg kan bruke for å samle meg når eg held andakt."

Dette bad ho han om mange gongar, men kvar gong sonen var til India, gløymde han det mor hans hadde bedt om.

Så var det ein gong han nesten var heime att. Då sansa han seg og kom i hug at han hadde gløymt å skaffe ein relikvie til kjære, gamle mor.

"Kva skal eg gjere?" tenkte han forfjamsa. Då oppdaga han ein solbleika hundeskalle som låg i vegkanten. Han reiv ei tann ut av kjeven og pakka ho i silke.

Han gav pakken til mor si mens han sa: "Det her skal vere ei tann ein kan samle seg om når ein held andakt. Du kan ta tanna i bruk som du vil."

Den gamle kvinna trudde at tanna var frå Buddha sjølv, og heidra ho ofte som ei fortetting av alt bra og fint. Gjennom dette fann ho fred i hugen, og frå hundetanna fall etter kvart mange gjennomsiktige småperler. Det kom også mange kvervlar med regnboge-lys framme ved altaret til den gamle mora. Då ho til slutt døydde, sa alle at det salige smilet i det skrukkete andletet hennar var teikn på at ho hadde blitt løfta høgt. Mange kjende seg oppløfta ved det synet, dei også.

"Ved ei solbleika hundetann", tenkte sonen for seg sjølv. Han sa det ikkje høgt. [Fritt etter Das 1992, s. 9-11]