• Holet
• Hummaren
• Ikkje snakk
• Haren som blei send til Dalar
• Molbuane og uret
• Dei gøymer kyrkjeklokka si
• Hesten og den snille herren hans
• Tolv menn gjekk for å fiske

Holet

Molbuane skulle ein gong grave ein brønn. Etter at dei hadde grave han ut, hadde dei ein stor haug med jord til overs. Dei visste ikkje kva dei skulle gjere med haugen, men han fekk iallfall ikkje ligge ved sida av brønnen og skitne til.

Ein av dei fann då på at dei skulle grave eit hol ein annan stad og tømme jordhaugen der. Det syntest alle var eit godt forslag, men litt etter kom ein av dei i tvil og spurde: "Ja, men kor gjer vi av jordhaugen vi får til overs når det nye holet er grave?"

Den klokaste molbuen svarte: "Ja, det då enkelt! Vi grev berre holet så stort at det får plass til begge jordhaugane!"

Hummaren

Ein gammal molbu fekk høyre at det hadde komme ein norsk båt til Ebeltoft. Han hadde aldri før sett nordmenn, og ville derfor gå til båten og helse på dei. Han gjekk ned til hamna og om bord på båten. Det var ingen å sjå, for alle hadde nyss gått i land. Men nokre humrar hadde sloppe ut av ei teine og kraup omkring på dekk. Molbuen trudde då at det var mannskapet på båten. Han rekte fram handa til ein av dei og sa: "Go'dav, farlil (God dag, veslefar)". Men hummaren kneip han så han skreik!

Då han hadde fått trekt til seg handa att, sa han: "Det er eit lite folk, desse nordmennene, men handfaste er dei."

AT-. Good fellows - Skrøna er oppskriven både i Hordaland og Danmark - denne er frå Danmark. Den eldste utgåva med molbuskrøner i Danmark er frå 1781 (Caplex/Allkunne; Toggerbo 1982; Gyldendal 1965)

Ikkje snakk

Fire karar i Geiteheim blei samde om å sitte tause og stire på eit tent lys utan å snakke i ei veke eller så. Då det blei mørkt den første dagen, tok lyset til å blafre, og så gjekk det ut.

Den første karen sa, "Å, nei! Lyset gjekk ut."

Den andre karen sa: "Er det ikkje slik at vi ikkje skal snakke?"

Den tredje karen sa: "Korfor må de to bryte stilla?"

Den fjerde karen lo og sa: "Ha! Eg er den einaste som ikkje snakkar."

Dei gøymer kyrkjeklokka si

Molbuane blei ein gong oppskaka av ei melding om at fiendar var i ferd med å ta seg inn i landet. Dei var ivrige etter å berge så mykje dei kunne ifrå å falle i hendene på inntrengarane. Mest av alt ville dei berge kyrkjeklokka si, for den skatta dei meir enn noko anna. Etter mange problem klarte dei å få ho ned frå kyrkjetårnet, men kva dei skulle gjere med ho deretter var langt frå lett å avgjere.

"Kor skal vi gøyme ho så ikkje fienden finn ho?" spurde ein av dei.

Endeleg var det ein som hadde ei løysing, "La oss søkke henne i den djupaste delen av vatnet vårt her."

"Avtalt!" sa karane, og drog klokka ned til bredda av vatnet og fekk ho om bord i ein båt.

Så rodde dei ut til midt på vatnet og heiste klokka over bord. Etter at ho hadde forsvunne i djupet, tok dei gilde karane i Geiteheim til å tru at dei hadde forhasta seg. "No er klokka heilt trygg frå fienden", sa dei, "men korleis skal vi finne ho når fienden har dratt ifrå oss?"

Ein av dei, som var klokare enn dei andre, sprang opp og ropte: "Det er lett nok. Alt vi treng å gjere er å kappe eit merke der vi heiste ho uti!"

Han tok ein kniv frå lomma og kutta eit djupt hakk i båtripa der klokka hadde gått over bord. "Det var akkurat her at vi hadde ut klokka", sa han.

Då rodde molbuane til lands att og var visse på at dei kunne finne klokka si ved hjelp av merket i ripa.

[AT 1278 - Merket i båtripa]

Hesten og den snille herren hans

Det var ein gong ein mann i Geiteheim som la i veg til marknaden i Grovin med femti kilo kveite i ein sekk. Sekken var lagt over ryggen til hesten, og mannen sat bak sekken. Men han hadde ikkje ridt langt før ein annan molbu ropte til han frå ei mark ved vegkanten: "Hesten din er liten til så tung last, nabo. Korfor går du ikkje og leier han?"

"Det var det eg skulle", svarte den første mannen, "men eg haltar og kan ikkje gå så bra."

"Vel, sidan du lyt ri", sa den andre, "trur eg du kan ta kveitesekken på skuldra slik at hesten slepp å bere sekken også."

"Sanneleg, det kan eg", sa den første mannen, og lyfte kveitesekken opp på skuldra, og der heldt han sekken heile vegen til marknaden.

"Sjå", sa han då han nådde fram, "sjå korleis den vesle hesten min pesar og skjelv! Eg gjorde vel i å dele børa med han, for eg ser han har bore tungt nok utan kveitesekken på ryggen også."

Tolv menn gjekk for å fiske

Ein lys og vakker vårdag gjekk tolv molbuar for å fiske i elva. Dei var glade i å fiske i lag og hadde det godt. Nokre av karane fiska frå elvebredda, mens nokre av karane bestemte seg for å vasse ut i elva for å fiske. Alle karane fekk mykje fisk, og som dagen gjekk, blei dei muntrare og muntrare.

Då sola sokk nedetter i vest, var det på tide å dra heim til konene og familiane etter ein lang dags fiske. Det var dei alle einige om.

"Men vent no", sa ein av dei", nokre av oss fiska frå tørt land, mens andre vada."

"Ja", sa ein annan.

"Eg håper ingen har drukna", sa den tredje mannen.

"Vi får heller finne det ut!" sa ein fjerde og såg seg omkring.

Alle stirde på elva. Den rann ganske fort, og dei ville telje kor mange dei var for å vere heilt visse. "Å telje, det er ein god idé", sa den femte.

Dei tok til å telje. Den første peika på kvar av dei andre, ein om gongen, sa, "En, to, tre, fire, fem, seks, sju, åtte, ni, ti, elleve . . ." rekna han. "Vi er berre elleve", sa han. "Vi var tolv då vi kom."

"Eg skal telje", sa den andre. "Du kunne ha gjort ein feil." Han peika på kvar etter tur. "Ein, to, tre, fire, fem, seks, sju, åtte, ni, ti, elleve . . . Berre elleve!" ropte han.

Ein etter ein rekna dei, og ein etter ein fekk dei at dei var elleve.

"Ein av oss har drukna!" ropte dei i kor og sprang til elva. Der leita dei etter kameraten som var vekk. Dei stupte ut i det kalde vatnet og leita litt meir. Dei var gjennomvåte og kalde, men dei brydde seg om kvarandre, og så dei søkte til sola nesten hadde gått ned.

Då kom det ein mann forbi på hest, for vegen gjekk ved bredda der. Han var ikkje derifrå. "Hei, der", vinka han til molbuane, for dei verka så uroa og urolege der dei rende hit og dit og dykka og hoppe uti elva i gjennomvåte klede. "Kva er på ferde? Er det noko i vegen?" spurde han.

"Å", sa den første mannen, " vi gjekk for å fiske i lag i elva i dag, og vi var tolv då vi drog. Men no er vi berre elleve."

"Ein av oss har drukna", sa den andre mannen.

"Vi prøver å finne vennen vår", sa ein tredje sorgsam.

"Ja", ropte alle dei andre, "Vi må finne han som manglar."

Mannen såg på dei og smilte. "Kor mykje vil de betale meg dersom eg finn den tolvte mannen?" spurde han.

"Då får du alt vi har."

"Godt, godt", sa mannen, "gi meg pengane først."

Dei våte molbuane helte myntar ut av ranslane sine og lommene sine. "Vi gir deg fisken vår også", sa ein av dei, og rekte han dei fulle fiskebyttene.

Mannen samla myntane og fisken. "Still dykk opp med det same her oppe langs bredda", sa han, og dei tolv molbuane stilte seg opp i rekke.

Mannen gav seg til å telje. Han tappa kvar av dei på skuldra med ein stav mens han rekna: "Ein", sa han, "og to, tre, fire, fem, seks, sju, åtte, ni, ti, elleve." Han banka ein gong til: "Og her er den tolvte", sa han og tappa på skuldra til den tolvte i rekka.

"Du har funne vennen vår!" jubla karane.