• Apekattar med huer
• Den dumme geitekillingen
• Tre fiskar

Apekattar med huer

Det var ein gong ein kjekk ung kar som reiste frå landsby til landsby og selde huer for å livnære seg. Ein ettermiddag om sommaren kryssa han nokre vide, skogkledde sletter. Han kjende seg så sliten at han ville ta seg ein lur i skuggen av eit mangotre med mange greiner. Han sette sekken med huer ved sida av trestammen og sovna. Då han vakna ei lita stund etter, var det ingen huer i sekken hans meir.

"Fysjom", sa han til seg sjølv, "Måtte tjuvar rane meg av alle menneske?"

Då merka han at mangotreet var fullt av søte apekattar med fargerike huer. Han ropte til apekattane og dei skreik tilbake. Han gjorde grimasar til dei og dei skar ansikt tilbake. Han kasta ein stein på dei og dei let det regne mangoar over han.

"Korleis får eg huene mine tilbake?" han sa til seg sjølv. Lei og oppgitt som han var, tok han av seg hua si og slengde ho på bakken. Då slengde apene huene sine frå seg, dei også. Han kasta ikkje bort ein augeblink, men samla opp huene og gjekk sin veg.

Femti år etter kom barnebarnet hans gjennom same skogen. Også han livnærte seg på å selje huer. Etter å ha gått langt og lenge, fann han eit fint mangotre med mange greiner og svalande skugge, og ville kvile seg under det ei stund. Då han vakna eit par timar etterpå, var alle huene frå sekken hans vekke. Han tok til å leite etter dei, og snart fann han nokre aper som sat i mangotreet og hadde huer på hovudet.

Då kom han i hug ei historie som bestefaren hans ofte hadde fortalt, og vinka til apene. Apane vinka tilbake. Han bles i nasen og apekattane bles nasen. Han trekte i øyra sine og apene gjorde det same. Han kasta hua si på bakken - då hoppa ei av apene ned frå mangotreet, gjekk bort til han, slo han på ryggen og sa:

"Trur du det er berre du som har hatt bestefar?"

Den dumme geitekillingen

Ein dag klatra ein geitekilling på eit grasdekt hustak og kjende seg modig og stolt over det. Mens han såg seg omkring og tenkte over kor høgt han var, såg han ein ulv på tunet nedanfor. Han visste at ulven ikkje kunne nå han, så han tok til å gi han utnamn og gjere narr av han.

"No vel!" sa ulven, "du er ikkje halvt så modig som det verkar som. Det er ikkje du som ler meg ut; det er det høge taket du er på."

Tre fiskar

Det var ein gong eit tjern langt ifrå allfarveg, og der budde tre fiskar i fred og lykke. Ein av fiskane brukte alltid hovudet, den andre brukte det no og då, men den tredje slett ikkje. Ein dag fann to fiskarar tjernet og fekk auge på desse store og feite fiskane.

"Fort, la oss kjappe oss heim og hente garna våre", ropte dei. "Her er ein fin fangst!"

Då dei tre fiskane høyrde dette, låg dei nesten i svime av frykt ei stund. Men fisken som alltid brukte hovudet, fann utveg. Utan å stogge for å samrå med brørne sine, svømte han raskt til utløpet frå dammen og blei borte.

Kort etter vende fiskarane tilbake og såg at ein av fiskane var vekk. Dei leita opp utløpet med det same og tetta det. No verka det som dei to fiskane som var att, ikkje kunne sleppe unna, men den fisken som stundom brukte hovudet, la seg fortvilt til å flyte på ryggen i vasskorpa. Fiskarane plukka han opp, og fisken spela daud så godt at dei meinte han var daud. Slik fisk ville neppe vere god mat, så dei kasta han ut att i tjernet.

I mellomtida dukka fisken som aldri brukte hovudet, til botnen. Der blei han lett fanga, og blei servert same dagen på kongens bord.