• Oksen og dei to veddemåla
• Reven og kjøtstykket
• Den magre og den feite katten
• Den vesle kaninen

Oksen og dei to veddemåla

For lang tid sidan eigde ein mann ein kjempesterk okse. Eigaren var så stolt av oksen sin at han skrytte til alle han møtte om kor sterk han oksen hans var.

Ein dag gjekk han til ei bygd der han ikkje var kjent, og sa til karane der: "Eg veddar tusen sølvpengar på at den sterke oksen min kan trekke hundre vogner på ein gong."

Karane lo og sa: "Greitt, vi veddar imot. Ta med oksen, så bind vi hundre vogner på rekke og ser om oksen din kan dra dei."

Så henta han oksen sin og leidde oksen han inn i bygda. Ein stor flokk samla seg for å sjå på. Dei hundre vognene stod i rekke, og den sterke oksen blei sett framfor den første vogna med eit åk som passa, og la seg ned og kvilte litt.

No piska eigaren oksen sin og sa: "Opp med deg, din stakkar! Kom igjen, din skurk!"

Oksen hadde aldri blitt snakka til på den måten, og stod bom stille. Verken slag eller nedsettande, ekle kallenamn fekk han til å røre seg.

Til sist betalte okseeigaren for seg og gjekk trist heim att med oksen. Der kasta han seg på senga og ropte: "Korfor oppførte den sterke oksen seg slik? Han har mang ein gong dratt tyngre last for meg, og det lett også. Korfor gjorde han skam på meg framfor alle desse menneska?"

Til slutt reiste han seg og tok til å arbeide att. Då han gjekk for å mate oksen den kvelden, vende oksen seg til han og sa: "Korfor piska du meg i dag? Du har aldri piska meg før. Korfor kalla du meg stakkar og skurk? Du har aldri kalla meg noko stygt og leitt før."

Då sa mannen: "Eg vil aldri behandla deg dårleg igjen, og eg er lei for at eg piska deg og kalla deg stygge ting. Eg vil aldri gjere det meir. Tilgi meg."

"Godt og vel", sa oksen. "I morgon skal eg gå med til den bygda, og trekke dei hundre vognene for deg. Du har alltid vore ein vennleg sjef for meg før. I morgon skal vi vinne igjen det du mista i dag."

Neste morgon fora eigaren oksen godt og hang ein blomsterkrans rundt nakken på han. Då dei kom inn i landsbyen, lo mennene av mannen att.

Dei sa: "Kjem du tilbake for å tape enda meir pengar?"

"I dag veddar eg to tusen sølvpengar på at oksen min er sterk nok til å trekke dei hundre vognene", sa eigaren.

Atter ein gong blei vognene sett i rad og rekke og bundne saman, og oksen blei sett i åk framfor den første. Ein flokk kom til for å sjå på igjen. Eigaren sa: "Flinke okse, vis kor sterk du er! Du fine, fine skapning!" Og han klappa oksen på nakken og klappa og strauk han nedover flankane.

Straks trekte oksen av all kraft. Vognene begynte å rulle, like til den siste vogna stod der den første hadde vore.

Folket som hadde sett på, ropte og heia, og betalte mannen to tusen sølvpengar, det doble av det han hadde tapt dagen før. Dei sa: "Oksen din er den sterkaste oksen vi har sett."

Oksen og mannen gjekk glade heim att.

Reven og kjøtstykket

Ein rev som ikkje hadde smakt mat på fleire dagar, kom ut av hiet sitt for å jakte. Då fann han eit stykke fersk kjøt. Han greip det og tok til å trave heim til hiet. På vegen kom han forbi ein hønsegard. Han fekk auge på fire feite høner som skrapa etter makk, og tok til å sleve. Så la han frå seg kjøtstykket og stirde lengtande på hønene. Akkurat då kom ein ulv forbi.

"Du verkar forvirra, rev", sa ulven. "Fortel meg om problema dine, då kanskje eg kan hjelpe deg."

"Du har rett, ulv", svarte reven. "Eg er forvirra. Eg står her med eit stykke kjøt som eg er på veg heim til hiet mitt med, men eg skulle gjerne ha ein av fuglane som den andre retten til middags."

"Gjer som eg seier", svarte ulven, "og la desse hønene få vere i fred. Eg har halde auge med dei lenge. Det er ein gut som passar på dei, og det er uråd å fange noka høne utan at han ser det. Du bør vere meir enn nøgd med det fine kjøtstykket du har." Dermed gjekk ulven sin veg mens reven plukka opp kjøtstykket.

Likevel klarte ikkje reven å gi opp fuglane. Han la frå seg kjøtstykket enda ein gong og kraup varsamt inn i hønsegarden. Han var like ved halefjøra til den feitaste høna då guten kasta ein tung stokk i hovudet hans. Livredd hoppa reven over gjerdet og sprang tilbake dit han hadde lagt frå seg kjøtstykket. Men like før hadde ein hauk lukta kjøtet, slått ned på det, tatt det i klørne og bore det til reiret sitt.

Den magre og den feite katten

Det var ein gong ei gammal, fattig og mager kone. Ho budde i eit lite, falleferdig hus med ein katt som var like mager som ho sjølv. Denne katten hadde aldri smakt brød, og hadde aldri komme nærare ei mus enn å sjå sporet etter ho i støvet. Ein morgon katten sat som vanleg på taket av huset, såg han ein annan katt gå langs mønsåsen av taket på huset på hi sida av vegen. I starten skjønte han knapt nok at det var ein katteslektning, for den andre katten var lubben og hadde glinsande pels. Den andre katten løfta halen rett opp i vêret, og plira med gule auge i solskinet. Då den lubne katten kom nærmare, mjaua den magre katten til han:

"Gode nabo, du er kan hende den lykkelegaste katten i verda. Du er så lubben som om du hadde sete kvar dag livet gjennom på ein bankett. Ver god og fortel meg kort du finn så mykje mat."

"Ingen andre stadar enn ved kongens bord", svarte den lubne katten og sette seg ned og svinga den lange halen sin framfor labbane sine. "Kvar dag, når det kjem festmat på bordet, går eg der og snappar til meg litt lekker mat, enten ein steikt biff eller steikt aure. "

Den magre katten trekte nærmare kanten av taket. "Å, sei meg", bad han, "kva er steikt biff for noko, og korleis luktar steikt aure? Eg har aldri smakt anna enn grynsodd."

"Å, så det er derfor du ser så mager ut", svarte den andre katten. "Vel, om du fekk sjå kongens bord, skulle det sette fart i dei gamle beina dine. Om du vil, kan eg ta deg med dit i morgon."

Den magre katten mol tilfreds og hoppa ned frå taket og sprang for å fortelje den gamle kona om maten. Men ho blei slett ikkje glad over å høyre historia til katten sin. "Eg bed deg og å vere heime og vere fornøgd med skåla di med ærleg grynsodd", sa ho. "Tenk kva som kan skje med deg dersom den kongelege kokka tar deg i å stele frå kongens bord!"

Men dei magre katten var blitt så lysten på god mat at orda hennar gjekk inn det eine øyret og ut det andre. Neste dag tusla dei to kattane til slottet.

No hadde det seg slik at kattane i slottet hadde sprunge rundt oppå bordet med festmat midt under festen, og dei hadde vore til slik plage at det fekk kongen til å kunngjere:

"Dersom ein katt viser så mykje som vêrhåra sine i slottet i dag, skal han bli hengt på flekken.

Den lubne katten sneik seg mot slottet. I det han ville smyge seg gjennom porten, blei han åtvara av ein annan katt om kva kongen hadde kunngjort, og sprang sin veg med det same. Men dei magre katten var allereie i festsalen, for han hadde lukta steikt kjøt gjennom det opne vindauget og hadde hoppe inn før kameraten rakk å åtvare han. Han hadde snappa til seg eit stykke dyresteik frå bordet då ei sterk hand greip han i nakken, og ein augeblink etter var han daud.

"Å nei, å nei!" sukka den gamle kona same kvelden då katten hennar ikkje kom heim att til kveldsmaten sin. Ho meinte at eitkvart fælt hadde hendt han. "Om berre pusen min hadde vore fornøgd med ærleg grynsodd, hadde han vore i live og male ved grua her enno."

Den vesle kaninen

Ein gong søv ein liten kanin under eit palmetre. Med eitt vakna han og tenkte: "Enn om verda går sund! Kva ville det bli av meg då?"

Nett då mista nokre apekattar i treet ei kokosnøtt. Ho fall ned på bakken like bak den vesle kaninen med eit bang. Kaninen blei skremt av lyden, og skreik: "All verda held på å gå sund!" Han sprang og hoppa så fort han kunne, og såg seg ikkje attende for å sjå kva som hadde laga lyden.

Ein annan kaninen såg korleis han rende og hoppa, og ropte etter han: "Kva er det du renn så fort for?"

"Ikkje spør!" ropte den første kaninen.

Men den andre kaninen sprang etter han og nøydde han til å seie kva som var på ferde.

Då sa den første kaninen: "Jorda held på å gå sund." Og så sprang han vidare. Den andre kaninen sprang med han, og den neste kaninen dei treffte, sprang også av stad med dei då han høyrde at jorda heldt på å gå sund. Den eine kaninen etter den andre kom til - det var til sist hundrevis av kaninar som sprang og byksa så fort dei makta.

Då dei sprang forbi ein hjort, ropte dei til han at jorda heldt på å gå sund, og hjorten til å springe i lag med dei. Hjorten ropte til ein rev at han skulle skunde seg vekk saman med dei, for jorda heldt på å gå sund. Dei sprang vidare og vidare. Reven ropte til ein elefant det same som han hadde fått høyre, og så slo elefanten lag med dei.

Løva såg flokken som sprang og rende, og høyrde dei skrike at jorda heldt på å gå sund. Han tenkte at noko måtte vere feil, og sprang bort til ein ås framfor dei og brølte tre gongar. Det stoppa dei andre, for dei kjente stemma til kongen over dyra, og var redde han.

"Korfor spring de av stad så fort?" spurde løva.

"Jo, konge," svarte dei, "jorda held på å gå sund!"

"Kven har sett at det skjer?" spurde løva.

"Eg gjorde det ikkje," sa elefanten. "Spør reven, for han fortalde meg om det."

"Eg såg det heller ikkje," sa reven.

"Kaninane sa det til meg," sa hjorten.

Ein etter ein sa kaninene: "Eg såg ikkje noko av det, men ein annan kanin fortalde meg det."

Til slutt kom løva kom til kaninen som først hadde sagt jorda heldt på å gå sund.

"Er det sant at jorda har gått sund?" spurde løva.

"Ja då," sa kaninen. "Mens eg sov under eit palmetre, vakna eg og tenkte:" Kva ville skje med meg dersom jorda går sund? I same augeblink høyrde eg lyden av jorda som gjekk sund, og sprang bort."

"Jaså," sa løva. "Du og eg skal gå tilbake til staden der jorda tok til å gå sund, og sjå kva som er i vegen." Løva sette den vesle kaninen på ryggen, og det gjekk som vinden. Dei andre dyra venta på dei ved foten av åsen.

Kaninen sa ifrå til løva straks dei nådde sovestaden. Der såg løva etter teikn på at jorda hadde gått sund, men det var ingen slike teikn å finne. Ho la merke til at ei kokosnøtt hadde falle ned på marka nær ved, og sa til kaninen, "Det var kanskje lyden av kokosnøtta som fall til bakken du har høyrt, vesle kanin, for jorda er like heil, ho."

Løva sprang tilbake til dei andre dyra og fortalde dei at jorda ikkje heldt på å gå sund likevel, at det var innbilling. Hadde det ikkje hadde vore for den kloke løva, kunne dyra ha sprunge vidare enno.