"Eg fekk mistanke!" sa hunden.

Ein tjuv kom listande for å røve i eit hus der han visste det var ein sint hund. Derfor hadde han med seg ein pakke kjøt, og med det same hunden tok til å gøy, kasta tjuven eit stort stykke flesk bort til han. "Det skal vel stoppe gøyinga di", tenkte tjuven.

Men hunden var ikkje så lett å vinne. "Eg fekk mistanke til deg med det same eg såg deg", sa han til tjuven, "men no når du med eitt er så uvanleg gåvmild, er eg viss på at du pønskar på noko ille. Pakk deg herifrå før eg riv deg i filler!"

◎ Ein skal klare å vakte seg for framande som kjem med rike gåver også.

Fjellreven og bamsen

Første gongen fjellreven møtte ei bjørn, heldt han på å dåne av skrekk og la seg flatt ned på bakken og skalv. Neste gong skalv han også av skrekk, men klarte å løfte blikket så mykje at han fekk eit glimt av bjørnefjeset. Og tredje gongen var han blitt så modig at han gjekk bort til bamse og tok til å snakke til han som ein gammal kamerat.

◎ Det er ikkje måte på kor trygg ein kan kjenne seg ved gjentak og gjentak -

Gaupa og fjellreven

Gaupa og fjellreven kunne ikkje einast om kven av dei som hadde den beste pelsen.

"Skinnet mitt med desse flotte flekkane, er det vakraste i verda!" sa gaupa.

"Eg har noko pent og verdifullt, eg også", sa fjellreven. "Men det er i hovudet mitt: Betre å ha vett i skallen enn eit fagert skinn."

◎ Ytre ting kan vere bra å ha. Men dei får nok ein ende. Skallen også.

Bjørnen som blei forelska

Ein rugg av ein bjørn blei opp over øyra forelska i dottera til ein vedhoggar, og kom til faren for å bede om å få gifte seg med ho. Vedhoggaren var ikkje glad over utsikta til å få ei bjørn til svigerson, og i starten ville han ikkje ein gong høyre tale om det. Men bjørnen var jo farleg og morsk av seg, så mannen meinte han fekk seie ja. Men han tenkte også ut noko i tillegg, og sa:

"Vi er stolte over at du vil gifte deg inn i ein fattig familie som vår. Men du må hugse kor skarpe klør og store, sterke tenner du har. Sant å seie er dottera mi redd dei. Men om du fekk trekt ut tennene og klipt klørne, trur eg ho ville kjenne seg tryggare. Då kunne du bli ektemann så god som nokon, kan eg tenke meg."

Bjørnen var så forelska at han gjekk strake vegen for å finne nokon som kunne trekke ut tennene og klippe klørne hans. Så kom han att til hytta til vedhoggaren.

"La meg få sjå på klørne dine først", sa vedhoggaren. Bjørnen heldt fram potane.

"Greitt! Og så tanngarden!" Bjørnen opna gapet og viste fram tannlause gummar.

"Flott!" sa vedhoggaren. "Og no som vi nesten er likemenn, skal eg vise deg kva eg eigentleg meiner om å få deg til svigerson." Dermed tok han ein stor stokk og dunka bjørnen ut i skogen att.

◎ Durabel kjærleik gjer nesten aldri forsiktig.