Ein bjørn låg og sov i hola sin ein varm ettermiddag. Då kom ei lita mus svinsande og rende rett over snuten hans. Han vakna og slo labben i den vesle musa.

"Å, spar livet mitt", trygla ho og skalv som eit lauv. "Kven veit, kanskje kan eg gjere gjengjeld ein dag?"

Det smilte bjørnen breitt og søvnig over, og så fekk musa gå.

Ei tid seinare var bjørnen på jakt og blei fanga i ein felle. Nokon hadde strekt ei tynn snor over stigen der bjørnen pla jakte, og spent eit nett over. Då han kom borti snora, fall nettet ned over han, og dess meir han kjempa for å komme laus, dess meir vikla han seg inn i nettmaskane. Han brølte høgt mens han baksa og kava, og blei høyrd vidt om i skogen. Men til sist kunne han mest ikkje røre seg.

No fall det seg slik at også musa var ute og sanka mat den natta. Ho kjente att bjørnen på målet og skunda seg etter lyden alt ho orka, og såg snart korleis det var fatt. "Ta det berre med ro", sa ho til bjørnen. "Eg skal få deg laus om du berre ligg stille."

Akkurat det var lettare sagt enn gjort, men den vesle musa beit og gnog av alle krefter. Snart var den eine bjørnelabben fri, så den andre, og så resten av dyret. Ei lita mus hadde halde ord og gjort ei bergingsbragd.

◎ Sjå ikkje ned på dei små.

◎ Storleik er ikkje alt som tel.

Ulven og geita

1

Ein ulv fekk auge på ei geit som beita på toppen av ein bratt skrent, der han ikkje hadde sjanse til å ta ho. Han kalla på ho og bad ho alvorleg om å komme ned derifrå så ho ikkje fall ved eit uhell. Han la til at engene var rike der han stod, og graset saftig og grønt.

Ho svarte: "Det er nok ikkje for det gode beitet du ber meg ned, men for din eigen del - du treng visst mat."

2

Ei geit gjekk og beita høgt oppå ein fjellknaus då ein svolten ulv kom gåande nedanfor. Ulven prøvde om og om att å få fotfeste, men fjellveggen var for bratt til at han kunne hoppe eller klatre opp.

"Eg synest du skulle komme ned hit", sa ulven. "Eg blir nesten redd av å sjå deg så høgt oppe. Dersom du ikkje er varsam, kan du gli og falle ned. Dessutan kan ikkje graset vere godt der oppe. Her nede er det mykje saftigare og grønare. Du får mykje betre middagsmat her!"

"Orsak om eg ikkje følger rådet", mekra geita. "Du får vel betre middagsmat om eg kjem ned, men eg er ikkje så sikker for min eigen del." Dermed klatra ho enda høgare opp i fjellsida, og ulven laut fare sin veg med uforretta sak.

◎ Det er ikkje alle som vil oss vel, sjølv om dei lèt som det.

Lønnen og sivet

Under ein storstorm i skogen blei mange tre knekt eller blåst over ende, og greiner låg spreidd på bakken. Ei lønn som hadde stått ved elvebreidda, fall ned i vatnet og blei tatt med straumen. Forundra såg treet at elvebreidda framleis var dekt av siv.

"Korleis har de klart det?" spurde treet. "De ser så tynne og skrøpelege ut, men står enno, mens eg, eit kraftig tre, har blitt rive opp med rot?"

"Det er ikkje merkeleg", kviskra siva. "Du blei knekt fordi du stod stiv og strunk i vindkasta. Vi blei berga fordi vi gav etter som det passa og bøygde oss når vinden tok tak i oss."

◎ Liten kan òg vere sterk, om enn på annan måte.

Trea og øksa

Vedhoggaren gjekk til skogen for å be trea om eit emne til økseskaft.

"Eg kan ikkje sjå noko gale i det. Gjer de?" spurde ein gammal alm. "Han vil berre ha trevirke til øksa si. Han vil ikkje skade oss med det."

Dei andre store trea meinte det same, og blei samde om at vedhoggaren kunne ta ein liten, forkommen ask som ingen brydde seg om. Men vedhoggaren hadde ikkje før fått laga seg eit godt økseskaft av asken, så tok han til å hogge ned så mange store tre han kunne.

"Der gjorde vi ein alvorleg feil", sa almen. "Hadde vi ikkje latt han få det vesle treet, kunne vi stått her i mange år enno!"

◎ Gir ein først frå seg veslefingeren, kan ein miste heile handa til sist.