| |||||
|
| Reservasjonar | Innhald |
Løva, bjørnen, og revenEi løve og ein bjørn fakka ein geitekilling samtidig og kjempa fælsleg om han. Då dei hadde skadt og utmatta kvarandre etter lang kamp, fall dei begge til marka og var utmatta. Ein rev som hadde gått rundt dei på god avstand nokre gongar, såg at dei låg utstrekte på bakken med geitekillingen urørt mellom seg. Reven sprang då inn mellom dei og greip tak i geitekillingen og sprang vekk med han så fort han kunne. Løva og bjørnen såg kva som hende, men kunne ikkje gjere noko. Dei sa: "Å nei! Vi kjempa og streva, og så gagna det ein rev." ◎ Så lenge to fuglar slåst over same fisken, er det ingen av dei som får han.* ◎ Det hender somtid at éin har alt strevet, og ein annan all fortenesta. Eselet og eselskuggen |
|
| Ein ferdamann leigde eit esel til å bere han til ein stad langt vekk. Dagen var heit, og solsteiken enda heitare. Ferdamannen stogga for å kvile, og søkte ly for varmen i skuggen av eselet. Eigaren, som følgde han på vegen, fann ikkje anna ly, og eselskuggen gav ly for berre ein. Begge gjorde krav på eselskuggen og tok til å krangle om kven av dei det var som hadde rett til han. Eigaren sa at han hadde leigd ut berre eselet, og ikkje eselskuggen. Vandraren meinte at ved å leige eselet, hadde han leigd eselskuggen også. Krangelen gjekk frå ord til slag, og mens mennene slost, galopperte eselet sin veg. ◎ Ved å krangle om skuggestoff kan ein gå glipp av det handfaste. Eselet og ryttarenEit esel lykkønskte ein hest med at han fekk rikeleg fôr og godt stell mens det sjølv fekk berre knapt med mat, og ikkje utan å arbeide hardt. Men så blei det krig, og ein tungt væpna soldat blei rigga opp på hesten. Han spora hesten til kamp og rei han like inn i fiendeskokken. Hesten blei såra og fall daud på slagmarka. Då eselet såg dette, skifta det meining og tykte synd på hesten. ◎ Fulle av tillit ser mange husdyr opp til dei som dominerer dei strengt. Eselet og froskaneEit esel bar ein dag trelast over ei myr då det glei og fall. På grunn av lasset kunne det ikkje reise seg, men låg og stønna og jamra. Nokre froskar i ein dam høyrde jamringa og sa, "Du støyar fælt berre for å ha falle i vatnet. Kor mykje støy og larm ville du lage om du budde her støtt, slik som oss?" ◎ Somme skjøner ikkje heile situasjonen fullgodt før dei dømmer, men kan likevel varte opp med gode poeng. ◎ Folk ber ofte små suter med mindre mot enn store ulykker. Gardshunden og ulvenEin mager ulv og ein tjukk og velfødd gardshund møttest ei måneskinsnatt mens begge to var ute og gjekk. "Korleis får du skaffa mat når eg lever på sveltegrensa enda eg strevar alt eg kan?" spurde ulven. "Vil ein ha slik mat eg får, får ein gjere slikt arbeid som eg", svarte hunden. "Kva for arbeid?" spurde ulven varsamt. "Å passe huset og halde tjuvar vekk om natta." "Når kan eg ta til?" spurde ulven. "Eg skulle gjerne byte det harde livet med å ligge lunt under tak og få ein stor tallerken mat når eg er svolten." "Bli med meg", sa hunden, og så gjekk dei side ved side av stad mot huset. Då la ulven merke til eit arr i nakken til hunden. "Kva har du der?" spurde han. "Det ser ut som noko av pelsen din er slite vekk i nakken." Hunden ville ugjerne snakke om det, men sa til sist, "Det du ser, kjem av halsbandet som lenka mi er festa til. Det gneg litt no og då." "Lenke?" sa ulven. "Kan du ikkje komme og gå som du vil?" "Voff! Nei, eg står bunden om dagen. Men om natta er eg fri. Og herren i huset gir meg godbitar frå sin eigen tallerken, og tenarane gjer like eins, og . . . men . . . snur du?" "Eg drar til skogen att", sa ulven. "Behald godsakene og det varme taket. Eg vil heller vere fri enn å stå i lenke og band dagen lang. Heller fridom og nød enn trældom og brød." ◎ Mager fridom kan vere lovande, men feit trældom er det neppe. |
