Glente, fugleart i haukefamilien, med raudbrun, spragla fjørdrakt. Åtseletar, sjeldan i Noreg.

Duene blei vettskremte av synet av ein glente, og sende bod etter hauken for at han skulle forsvare dei. Han sa ja med det same. Straks han fekk komme inn i dueslaget, gjorde han meir skade og drap fleire duer enn ein glente kunne gjere på eit år.

◎ Unngå eit botemiddel som er verre enn sjukdommen.

Tørst ved vegen *

Ein tørst hare såg ei bøtte vatn måla på eit skilt ved vegen. Haren la ikkje merke til at vatnet var måla, og rende mot vassbøtta i full fart for å drikke, og slo seg stygt mot skiltet. Mens han låg framfor skiltet og klynka, kom det nokon og tok han.

◎ Etter krasj når tinga eit lågare nivå, men Himalaya unngjekk det.

Geita og eselet

Ein mann hadde ei geit og eit esel. Geita misunnte eselet fordi det fekk meir mat, og sa: "Kor skammeleg dei behandlar deg som både lar deg dra tunge kvernsteinar i mølla, og også let deg bere tunge lass." Geita rådde no eselet til å late som det hadde fallesjuke og falle ned i ei grøft og få ein kvil slik.

Eselet følgde rådet og fall ned i ei grøft, men blei fælt forslått. Eigaren sende bod etter dyrlegen, og han sa, "Smør lungemos frå ei geit over eselsåra."

Dei slakta geita straks, og fekk eselet friskt att svært fort.

To vandringsmenn og ein bjørn

To menn som reiste i lag blei overraska av ein bjørn framfor dei på stigen. Den eine mannen skunda seg opp i eit tre og gøymde seg mellom greinene. Den andre la seg flat på bakken då bjørnen kom farande. Bjørnen snuste nedetter mannen frå hovudet og til føtene, og mannen heldt pusten og lét som han var daud, i håp om at bjørnen ikkje ville røre han når han låg slik. Og rett nok, bjørnen fór sin veg utan å røre den liggande mannen.

Då bjørnen var heilt vekke, klatra den andre vandraren ned og spurde kva bjørnen hadde kviskra i øyret på vennen.

"Han gav meg dette rådet", svarte følgesveinen: "Dra aldri på reise med ein venn som deg når fare nærmar seg."

◎ Ulykka viser fort kor sanne vennar ein har.

Faren og ormen

Ein orm som budde i eit bol nær vindfanget i ei hytte, beit spedbarnet i hytta så det døydde. I sorg over tapet ville faren drepe ormen. Neste dag, då ormen kom ut av bolet sitt etter mat, tok mannen øksa si og hogg etter ormen. Men han var ikkje snar nok, han trefte ikkje hovudet men halen, som blei snitta av. Dyret rømte.

Kort etter tok mannen i hytta til å ottast at ormen ville bite han sjølv også, og derfor ville han slutte fred med ormen. Han sette derfor noko brød og salt i bolet.

Ormen visla, "For framtida blir det ikkje fred mellom oss, for når eg ser deg, vil eg hugse du kappa av halen min, og når du ser meg, vil du sjå den som drap vesle sonen din."

◎ Ein gløymer ikkje store skadar lett i nærvær av den som var skuld i dei.