51. Den gamle jakthunden
52. Kråka og ormen
53. Ormen og ørna
54. Den skipbrotne mannen og havet
55. Elvene og havet

Den gamle jakthunden

Ein jakthund som aldri hadde mislykkast på jakt etter noko dyr i skogen den tida han var ung og sterk, jakta villsvin då han var blitt gammal. Han kom over ein galte og beit han i øyret, men klarte ikkje å halde fast med dei gamle og svake tennene sine - dei som var att. Galten kunne rømme. Eigaren til hunden såg kva som hende, og kom kvikt til staden. Han var så skuffa over å miste byttet at han skjelte ut den gamle hunden sin.

Jakthunden såg opp og sa, "Det var ikkje min feil. Viljen var så god som før, men eg kan ikkje hjelpe for å ha blitt dårleg og veik med åra. Ros meg heller for kva eg har vore enn å klandre meg for det eg er i dag."

◎ Oversyn kan ofte komme godt med.

Kråka og ormen

Ei svolten kråke såg ein orm som sov i ein solrik krok. Ho flaug ned og greip han. Ormen vrei seg og gav kråka eit døyeleg bitt. I fælande pine gol kråka før ho døydde, "Stakkars meg som trudde eg hadde funne noko flott, men som viste seg å øydelegge meg."

◎ Hast kan oversjå eitt og anna.

Slangen og ørna

Ein slange og ei ørn kjempa mot kvarandre på liv og daude. Slangen fekk overtaket og gav seg til å kveile seg om fuglen for å kvele han. Ein bonde som såg dei, sprang bort til dei kjempande, løyste opp kveilen og sleppte ørna fri.

Slangen blei så vreid over å miste byttet at han sprøyta gift i drikkehornet til bonden. Bonden ante ingen ting om faren då han kort etter ville han ha seg noko å drikke. Då kom ørna feiande, slo handa hans med vengen, greip drikkehornet i ei klo og flaug vekk med det.

◎ Det er ikkje all hjelp ein ser er hjelp.

◎ Mykje dyrebar hjelp kan gå utakka.

Den skipbrotne mannen og havet

Ein skipbroten mann blei kasta opp på ei strand. Der låg han utmatta til han fall i søvn etter strabasane. Etter ei stund vakna han og gav seg til å klandre sjøen, og sa at sjøen lokka menn ved å sjå roleg ut, men når dei sette seg i båtar for å pløye vatnet, kom det grov sjø som øydela båtar og drukna folk.

Sjøen tok form av ei kvinne, og sa til han, "Skuld ikkje på meg, men på vindane. Eg er roleg og stødig av vesen, men vindane fell over meg og skaper desse bølgene, og piskar meg sint."

◎ Mykje kan bli betre om ein finn fram til gode løysingar.

Elvene og havet

Elvene slutta seg saman for å klage over sjøen, og sa, "Korfor det slik at når vi strøymer søte og drikkande inn i tidevatnet ditt, skaper du om på oss så vi blir salte og uskikka til å drikke?"

Sjøen skjønte at dei meinte å skulde han for dette, og sa: "Då får de la vere å strøyme inn i meg, så blir de ikkje salte."

◎ Somme tar farge av omgivnadane, andre endrar smak.