66. Sporven og haren
67. Gjæsene og tranene
68. Mora, barnet og ulven
69. Hanen og edelsteinen
70. Fiskaren og garna hans

Sporven og haren

Ein hare som ei ørn hadde fakka, hulka og skreik nesten som eit spedbarn. Ein sporv kritiserte han: "Du som er så rapp på fot, korfor let du nokon ta deg?"

Mens sporven kvitra og hoverte, blei han fakka av ein hauk. Haren sa då til den døyande sporven: "Mi ulykke hoverte du berre over. No kan du kanskje lære å gremje deg over ei ulykke som liknar."

Gjæsene og tranene

Gjæsene og tranene beita i same enga då ein fuglefangar kom for å fakke dei i netta sine. Tranene var lette på vengane og rømte fort. Men gjæsene, som var tunge og trong meir tid på å komme til vêrs, blei fakka.

◎ Ein treng ikkje gjere feil eller vere låkt skapt for å bli utmanøvrert.

Mora, barnet og ulven

Ulven smaug seg rundt eit hushjørne på jakt etter mat. Mens han gjekk under eit vindauge det kom lys gjennom, høyrde han eit barn som skreik mens mora skjente og sa: "Hald opp å skrike, elles kastar eg deg ut av vindauget, og då kan ulven komme og ta deg!"

Ulven tenkte: "Dersom eg ventar her ei stund, får eg kanskje ein godbit!"

Så smaug han seg rundt huset att og venta berre på at barnet skulle ta til å skrike. Og då kvelden fall på og det blei mørkt, tok til barnet å skrike att. Ulven kraup heilt innunder vindauget og venta spent. Han høyrde mora tale til barnet, men no var stemma mild og blid: "Ikkje gråt, du kan då skjøne eg ikkje meinte det eg sa! Ulven skal aldri få ta deg!"

Svolten og sint måtte ulven gå til skogs att mens han skar tenner og sa til seg sjølv: "Slik går det når ein høyrer på folk som seier ting dei ikkje meiner!"

◎ Tru ikkje alt laust som du høyrer.

Hanen og edelsteinen

Ein hane som skrapa etter mat for seg sjølv og hønene sine, fann ein kostbar edelstein som nokon hadde mista, og gol: "Om den som eigde deg hadde funne deg, og ikkje eg, ville han tatt deg opp og halde deg høgt i ære. Men for meg har det ikkje noko å seie at eg fann deg. Eg vil heller finne eit byggkorn enn ein edelstein."

◎ Det ein kan leve på, det finn ein sikkert er godt.

◎ Verdifulle ting høver neppe for dei som verken kan verdsette eller selje dei - slik er det ofte.

◎ Kostelege ting er helst for dei som kan sette pris på dei.

Fiskaren og garna hans

Ein fiskar var både heldig og dyktig ein gong han sette garn, og fekk ei mengde fisk. Med stor omhug halte han all den store fisken i land, men kunne ikkje hindre at mindre fisk gjekk gjennom maskane i garnet og ut att i sjøen.

◎ Ein får ta kvar dag som han kjem, og kvart garn som det kjem også.