71. Ulven og lammet
72. Høna og svala
73. Reven og storken
74. Kaia og duene
75. Kaia og reven

Ulven og lammet

Ulven stod og drakk av bekken. Då såg han eit lam som stod og drakk i bekken nedanfor.

"Der er middagsmaten min. Eg får finne eit påskott til å ta han," tenkte ulven. Så ropte han nedetter til lammet:

"Korleis kan du vere så omsynslaus? Du rotar i drikkevatnet mitt og gjer det grumsete med dei skitne klauvene dine!"

"Orsak", sa lammet, "men korleis kan eg grumse til vatnet for deg når det renn oppe frå deg og ned til meg? Det er ikkje mogeleg, det."

"Nei no!" sa ulven. "Eg har fått nok av slikt frekt snakk! Det er ikkje meir enn eit år sidan du var frekk og snakka stygt om meg førre gongen, og no svarer du frekt att!"

"Det er berre det", sa lammet og skalv, "at eg er berre eit halvt år. For eit år sidan var eg ikkje født."

"Kven bryr seg om slikt!" sa ulven. "Var det ikkje deg, så var det vel faren din! Og eg liker ikkje å bli snakka vekk frå middagsmaten!"

Utan fleire dikkedarar gjekk han laus på lammet og åt det.

◎ Alle slags påskott kan brukast av tyrannar.

◎ Mot Gamle-Eirik nyttar det lite med gode kort og reint spel.

Høna og svala

Ei høne fann egga til ein hoggorm og sette seg ned over dei for å halde dei varme og i live. Ei svale såg kva høna gjorde, og sa, "Det der er dumt. Korfor klekke ut mange ormar som vil skade alle dei kjem nær så snart dei veks fram, og begynne med deg?"

◎ Eit godt spørsmål fortener eit svar.

◎ Ein lyt vel tenke seg litt om før ein gjer noko annleis enn "gammalt og godt".

Reven og storken

Det var ei tid då reven og storken gjesta kvarandre som vennar. Reven baud den langnebba fuglen til middag. "Eg håper du ikkje har noko imot at vi et av same fat for å vise vennskap og tillit", sa han.

"Nei, slett ikkje", sa storken, og tok med glede imot innbydinga. Han kom i god tid og med svært god appetitt.

For skjemt sette reven fram mellom dei ein brei, flatbotna bolle med tynn suppe i. "Ver så god, ta godt for deg og signe maten!" sa han, og så tok han til å lepje i seg suppa med den lange tunga si.

Storken stod på dei lange beina sine og stakk det tynne nebbet ned i suppa, men fekk ikkje i seg så mykje før reven hadde drukke bollen tom. Det enda med at storken måtte gå heim like svolten som han kom, mens reven hadde ete seg mett.

Nokre dagar etter var det storken sin tur til å by reven til middag, og reven kom.

"Vi storkane et også av det same fatet som gjestane våre. Er det greitt for deg?"

Det var det, svarte reven.

Storken sette fram suppe i ein tynn, langhalsa mugge med trong opning. "Ver så god, ta for deg!" sa han til reven, og stakk den lange nebben sitt ned i muggen. "Ah, åh! Det smaker jammen godt!"

Reven fekk ikkje snuten sin ned i muggen, han kunne berre kjenne den gode suppelukta. "Men eg bør ikkje klage", sa han til seg sjølv då han gjekk heimover til skogen og var like svolten som då han kom. "Det var jo eg som lærte storken den matskikken!"

"Eg vil ikkje seie orsak for serveringa, eg heller", sa storken der han stod att, "for fantestreken til reven var den andre verdt."

◎ Den eine dårlege tenesta kan vere den andre verdt, tenker mange.

◎ Der ein ikkje høyrer heime, sviktar nok vellæte og påskjønning også etter kvart.

Kaia og duene

Ei kaie fekk sjå nokre duer i eit dueslag som var rikeleg utstyrt med mat, og mala seg kvit og slutta seg til dei for å leve godt som dei. Så lenge ho var taus, trudde duene ho var ei av dei og sleppte ho til. Men ein dag gløymde kaia seg og begynte å seie "kjakk-kjakk" som den kråka ho var. Då skjønte duene at ho ikkje var som dei, og hakka ho vekk med hard bruk av nebbane.

Då kaia ikkje fekk mat hos duene lenger, vende ho attende til dei andre kaiene. Men dei kjentest ikkje ved ho fordi ho var kvit. Irritert dreiv dei ho ifrå seg.

◎ Når ein øver på å innordne seg, kan ein verke litt påtatt.

◎ Ein skal ikkje gape over meir enn ein kan svelgje.

◎ Til ein har funne rette stad og rette gruppe for seg, kan det komme kriser; ikkje minst kjem dei av mobbande grupper som stenger seg mot omverda.

◎ For ei god sak kan mange nok finne seg i litt uhygge innleiingsvis, lèt det til.

Kaia og reven

Ei halvt utsvelta kaie sette seg på eit pæretre som bar frukt lenge etter andre frukttre, utanfor årstida. Der venta kaia i håp om at pærene skulle bli modne. Ein rev som fekk sjå ho sitte der og skjønte korfor, sa til ho:

"La deg ikkje lure. At desse pærene blir modne til vinteren kjem ikkje til å skje."

◎ Det kom likevel an på kva slags pæresort det gjaldt, for det finst sommarpærer, haustpærer og vinterpærer. Vinterpærer modnar veker og månadar etter haustpærer, og somme vinterpæresortar kan halde seg i månader om vinteren, avhengig av temperaturen og andre lagringsforhold - [Vinterpærer (engelsk)]

◎ Det er mangt å legge merke til i verda, mangt å forstå også.