76. Dådyret og bjørnen
77. Hunden og haren
78. Apene og dei to vandingsmennene
79. Ørna og ramnen
80. Kråka og ormen

Dådyret og bjørnen

Eit dådyr som blei forfølgt av jegerar, søkte ly i ei hole utan å vite det var ein bjørn der inne. Bjørnen greip dådyret i svære labbar og ville til å rive ho i stykke.

"Å stakkars, stakkars meg", skreik dådyret, "korleis skal det no gå? Eg rømte frå farlege menneske, og ved det kom eg i klørne på eit villdyr!"

◎ Det er ikkje alltid ein kan vente med å styrte frametter.

◎ Skal ein unngå eitt vonde, skal ein passe seg så ein ikkje går til eit anna og enda verre.

Hunden og haren

Ein jakthund jaga opp ein hare i ei bakkeskråning og sprang etter han ei stund mens han somtid snappa etter haren og somtid logra for han som om han leika med ein annan hund.

Haren sa: "Eg skulle ønske du ville vere meir rett fram. Er du venn, korfor bite meg så hardt? Er du fiende, korfor logre til meg?"

◎ Ein kan la vere å diskutere høvelege jaktmetodar med den som jaktar på ein.

◎ Den som vil granske andre sin karakter, kan verke mykje uvanleg på andre, og det kan ein og annan bli nøydt til å bøte hardt for.

◎ Om du ikkje veit om du kan stole på eller mistru ein annan, er det truleg ikkje verkeleg vennskap mellom dykk.

Apene og dei to reisande

To menn vandra i lag, ein luring som fuska med sanninga, og ein kar som ikkje laug. På reisene sine kom dei til Apeland. Kongen i landet fekk høyre at to framande hadde komme til landet, og gav straks ordre om å hente dei til han.

For å imponere dei tok han imot dei mens han sat på eit trone og apene stod i lange rekker på kvar side. Då dei reisande kom framfor han, spurde han dei kva dei syntest om han som konge.

Luringen sa: "Konge, alle ser vel De er så edel og mektig som det går an."

"Og kva tykker De om undersåttane mine?" heldt apekongen fram.

"Dei ser ut til å vere verdt Dykk", sa luringen, aldri så lite underfundig.

Apa gledde seg slik over svara at ho gav han ei flott gåve. Den andre vandringsmannen meinte då at når følgesveinen hans hadde blitt lønna slik for snakket sitt, ville nok han sjølv bli lønna desto betre for likeframt snakk. Så då apa snudde seg til han og sa, "Og kva er Dykkar meining?" svarte han: "Til aper å vere er de flotte, tykker eg."

Apekongen blei så rasande over svaret at han gav ordre om å føre mannen vekk og klore han daud.

◎ Der det er strengt, hjelper det somtid å ordlegge seg litt diplomatisk, og til andre tider å tenke ut nøye kva ein kjem med.

Ørna og ramnen

Ørna sat og prøvde å knekke ei nøtt med nebben då ein ramn kom flygande og slo seg ned på same greina. Der sat han og såg håpefullt på den gode nøtta.

"Du får aldri knekt nøtta på den måten", sa ramnen. "Dersom eg var deg, ville eg fly så høgt mot sky som eg berre kunne, og så sleppe nøtta ned på fjellgrunn. Det er ein god måte å få tak i kjernen på."

Ørna gjorde som ramnen hadde sagt, og flaug så høgt at ho berre blei til ein prikk på den blå himmelen. Så sleppte ho nøtta, og nøtta fall og fall til ho trefte bakken. Då hoppa ramnen kjapt ned frå greina og putta nøtta i nebben og forsvann. Då ørna omsider kom tilbake frå himmelferda si, låg det berre nokre nøtteskal att.

Kråka og ormen

Ei svolten kråke såg ein orm som låg og sov i ein solrik krok, flaug ned til han og greip han med nebb og klør. Ormen vrei og bukta seg og gav kråka eit døyeleg giftig bitt. Mens fuglen kjempa med dauden, utbraut han: "Å stakkars meg som blei så glad over å finne nokon som snart øydela meg!"