"Ein dag eg hadde skote bort både hagl og
kuler, stod eg heilt uventa andlet mot andlet med ein prektig hjort, og han såg meg
så uforfærd stritt i synet som om han visste at haglpungen min var tom. Eg helte
straks krut i børsa, støytte ned ladestokken og nytta dessutan tida til
å ete kirsebær. Kjernane brukte eg til hagl. Eg skaut hjorten midt i planeten [1]
med dei, like mellom horna. Eit augeblikk verka det som han skulle til å svime og
stupe på flekken; men han vann seg kvikt inn att og sprang vekk.
Eit eller eit par år etter var eg ute på jakt i same skogen att, og kva
fekk eg sjå, om ikkje ein staseleg hjort med eit over tre meter høgt, pent
kirsebærtre mellom horna? Straks kom eg i hug hjorten eg hadde skote i panna med
kirsebær, og sidan eg meinte at hjorten rettmessig hadde vore min i lang tid, gav eg han
ein kule så at han stupte. På det viset fekk eg både hjortesteik og
kirsebær til sausen; for treet var fullt av dei herlegaste kirsebæra eg har ete
så lenge eg har levd."
Ord
- midt i planeten: midt i panna.
