Baronen seglar til månen . . . Utsnitt frå teikning av Gustave Doré.

Eg fekk ein gong høve til å vitje månen, og var der lenge nok til å legge merke til ei mengde ting. Dei vil eg no fortelje dykk om så godt eg hugsar det.

Ein av slektningane mine langt ute hadde fått i hovudet at det sant og visst måtte finnast folk der, og at dei måtte vere store. Han bestemde seg derfor for å finne ut av dette folket og ha meg til selskap på oppdagingsferda, og sidan denne heiderlege slektningen min hadde gjort meg til einearvingen sin, laut eg føye meg etter ønsket hans.

Vi kom lykkeleg og vel til Sørhavet, og attande dagen etter at vi passerte Otaheiti, blei skipet vårt lyft nesten tusen mil høgt opp i lufta av ein orkan. Og høgt der oppe blei vi verande i lang tid på same staden. Endeleg fylte ein gagnleg vind segla våre og førte oss frametter med svimlande fart. Vi hadde ferdast over skyene i over seks veker på denne måten då vi oppdaga eit stort land. Det var som ei rund, lysskimrande øy. Vi segla inn i ei framifrå hamn, steig i land og fann at landet var busett. Rundt omkring såg vi stadar, tre, berg, floder og sjøar, alt så tydeleg at vi trudde at vi var på jorda igjen. Men nei.

På månen - for den var denne glimande øya vi hadde landa på - såg vi store skapningar som rei på store fuglar. Dei store skapningane kom ut av nøtter med harde skal, minst seks fot lange. Ein ser på fargen når nøttene er modne. Då blir dei samla inn med omhug og lagt vekk til dei vil ha eit levande vesen ifrå nøtta. Då koker dei nøtta ei stund, like til skalet kløyvast og nokon kjem ut.

Frå éi nøtt kjem ein soldat, frå ei anna ein filosof, og så vidare. Kvar kjem seg i arbeid med det same. Vansken er å kunne seie kva slags menneske ei nøtt inneheld. Ein månefilosof hevda han hadde funne ut av det, men folk på månen heldt han for tulling, og ingen brydde seg om han.

Når folk på månen blir gamle, døyr dei ikkje på vårt vis, men blir oppløyste i godlukter og forsvinn i lufta.

Alt dette kan vel verke rart, men eg oppmanar dei som tviler, til å dra til månen og sjå etter sjølve.

(Stytta)

Slukt av ein fisk

Ein gong var eg berre ei hårsbreidde frå å omkomme i Middelhavet. Ein ven ettermiddag om sommaren var eg ute og bada nær Marseille då eg fekk sjå ein stor fisk komme svømmande imot meg med ope gap. Det fanst verken tid eller utveg til å røme. Eg gjorde meg derfor så liten som mogeleg, drog opp føter og bein så langt eg kunne og pressa armane tett inntil kroppen. I denne stillinga glei eg inn gjennom svelget på fisken og like ned i magen på han. Det var naturlegvis bekmørkt der inne, men elles ganske varmt og triveleg.

Fisken gav snart tydeleg til kjenne at den ikkje ville ha meg i magen, og at den gjerne ville bli kvitt meg. For at den skulle få det enda meir utriveleg, tok eg til å vandre omkring, hoppe, danse, og mykje anna i dette fengselet mitt. Det verka som om polka falt dårlegast i smak; fisken stønna fælt og skaut innimellom loddrett opp over overflata på sjøen med halve kroppen. Ved eit slikt høve kom han nær eit italiensk fartøy, blei harpunert, og innom kort tid slept opp på dekk.

Då han vel var om bord, høyrde eg skipsfolket rådslå om korleis dei best kunne dele han opp for å få så mykje tran som mogeleg. Eg forstod italiensk, og derfor blei eg gripen av stor otte for at eg sjølv skulle bli partert saman med fisken eg var inni. For å vere så trygg som mogeleg for knivane deira, stelte eg meg midt i fiskemagen, som godt romma tolv mann, berre dei bøygde armer og bein inntil kroppen. Men det hendte ikkje; i staden tok dei til å opne fiskebuken. Så snart den første lysstrima trengde inn, skreik eg alt eg orka, at det var ei sann glede for meg å bli kjent med herrane og å få puste inn frisk luft igjen.

Det er umogeleg å skildre forferdinga som måla seg i fjesa deira då dei fekk høyre ei mannsstemme ifrå fisken. Enda meir forundra blei dei då dei fekk sjå ein splitter naken mann komme ut av fisken. Eg fortalde dei kva som hadde hendt meg, og alle lo av hjartans lyst av det.

Då eg hadde fått litt til livs, sprang eg i sjøen igjen for å spyle meg rein, og svømte deretter i land. Der fann eg kleda mine på same staden som eg hadde forlate dei. Eg hadde vore fire og ein halv time i fiskemagen, etter det eg kunne rekne ut.

Baronen kjem naken og heil ut av fisken. - Utsnitt frå teikning av Gustave Doré.