Då gamlereven var daud, kom ulven for å fri til fru Rev, banka på, og kjetta som tente som jente der i huset, kom ut og lukka opp. Ulven helste på ho og sa:

"God kveld, fru katt, De sit her så mutters aleine. Kva lagar De der?"

Og kjetta svarte: "Eg steiker fisk i det gildaste smør, kanskje eg kan by Dykk inn som gjest?"

"Nei, mange takk", sa ulven, "er ikkje fru Rev heime?"

"Mi stakkars, vesle frue, ho sit i stova si. Kinna hennar er raude av gråt fordi gamlereven er daud", svarte kjetta.

Ulven sa så: "Dersom ho vil ha ein annan mann, kan ho berre komme til meg."

Og kjetta sprang opp trappa med lange hopp og sa: "Fru Rev, der nede står ein friar som så gjerne vil bede om hand og hjarte."

"Har han raude bukser og spiss snute?" spurde reven.

"Nei", svarte kjetta.

"Ja, då kan eg ikkje ha han."

Det kom no både ein hund, ein hjort, ein bjørn og alle andre skogsdyr og melde seg som friarar, men kjetta måtte vise bort dei alle etter tur, for ingen av dei kunne måle seg med gamlereven. Til sist kom ein ungrev.

"Har han raude bukser og spiss snute?" spurde frua.

"Ja, det har han", sa kjetta.

"La han komme opp hit, då", sa fru rev og påla jenta å gjere alt i stand til bryllaupet:

"Fei vekk støvet, lat opp glaset, og kast ut den gamle, daude skrotten. Han var jo ofte lei mot meg. Dei feite musene han bringa heim, beheldt han kvar og ei for seg, og ikkje ein bit unnte han meg."

Deretter blei bryllaupet feira. Dei drakk og dansa, og dersom dei ikkje har halde opp, dansar dei enno.

Raudhette

Det var ein gong ein søt, lite jente som alle heldt av, men ingen var gladare i ho enn bestemora hennar. Ho visste knapt kva godt ho skulle gjere for jenta. Ein gong gav bestemora ho ein lita raud hue av fløyel, og hua kledde jenta så godt at ho gjekk med hua støtt, og derfor blei ho kalla Raudhette. Ein dag sa mora til ho: "Sjå her, vesle Raudhette, her har du eit stykke kake og ei flaske vin: Vil du bringe det bort til bestemor? Ho er sjuk og svak, så det vil nok styrke ho. Du må helst gå med det same, før det blir alt for varmt, men gå no pent rett bort til huset hennar og pass på så du ikkje fell og slår sund flaska. Og hugs så å seie goddag straks du kjem inn i stua; stå ikkje først og sjå deg omkring."

"Eg skal nok hugse alt saman", sa Raudhette.

Bestemora budde ute i skogen, ein halv times gonge frå landsbyen. Då Raudhette kom inn i skogen, møtte ho ulven, men ho var slett ikkje redd, for ho ana ikkje kor vond han er.

"Goddag, Raudhette", sa han.

"Goddag", svarte ho.

"Kor skal du hen så tidleg?"

"Eg skal til bestemor."

"Kva er det du har under forkleet?"

"Det er kaker og vin. Vi bakte i går, og no skal bestemor også få noko med."

"Kor bur bestemor di, vesle Raudhette?"

"Å, det er vel ein kvarters gonge herifrå. Huset hennar ligg under dei tre store eiketrea, du veit."

"Det her er ein lekker, liten munnfull", tenkte ulven med seg sjølv, "ho vil nok smake betre enn den gamle. Men om eg ber meg rett åt, får eg tak i begge to."

Den følgde no Raudhette eit lite stykke på veg, og om litt sa han til ho: "Sjå dei herlege blomane, Raudhette, du ser deg jo ikkje om. Du høyrer visst ikkje ein gong kor vent fuglane syng, men skundar deg som om du skulle på skolen, enda det er så herleg her ute i skogen."

Raudhette såg seg om. Solstrålane skein mellom blada ned på dei mange vakre blomane, og ho tenkte: "Bestemor ville sikkert bli glad for ein bukett blomster. Det er så tidleg at eg godt kan nå å plukke nokre."

Ho gjekk inn mellom trea og tok til å plukke. Men då ho hadde plukka éin, syntest ho at det stod nokre som var enda penare lenger borte, og på den måten kom ho djupare og djupare inn i skogen. Imens gjekk ulven rake vegen til bestemora sitt hus og banka på.

"Kven er det?" spurde bestemora.

"Det er meg, vesle Raudhette, med kaker og vin til deg", svarte ulven.

"Trykk ned dørklinka", ropte bestemora, "eg er så dårleg at eg ikkje kan stå opp."

Ulven trykte på klinka så døra gjekk opp, og utan å seie eit ord gjekk han like bort til senga og slukte bestemora. Så tok han på seg kleda hennar, la seg i senga og trekte forhenget føre.

Raudhette hadde no plukka så mange blomster som ho kunne bere, og kom langt om lenge bort til huset. Ho kunne ikkje forstå at døra var open, og då ho kom inn i stua, blei ho så underleg til mote, og det kunne ho slett ikkje forstå, for ho heldt elles så mykje av å vere hos bestemor si.

"Goddag", sa ho, men der var ingen som svarte. Ho gjekk så bort til senga og trekte forhenget til side, og der låg bestemora med nattkappa trekt djupt ned i panna og såg så underleg ut.

"For nokre lange øyre du har, bestemor", sa Raudhette.

"Det er for at eg betre kan høyre det du seier."

"Og for nokre store auge du har, bestemor."

"Det er for at eg betre skal kunne sjå deg."

"Men for nokre store hender du har, bestemor."

"Så kan eg betre halde på deg."

"Men, bestemor, for ein skremmeleg stor munn du har."

"Det er så eg betre kan ete deg", sa ulven, og i same augeblink sprang han ut av senga og slukte Raudhette.

Då no ulven hadde metta seg, la han seg i senga att og snorka så huset rista. Jegeren gjekk samtidig forbi og tenkte: "Det er då komisk så den gamle kona snorkar. Det er best eg går inn og ser om det er noko i vegen."

Han gjekk inn i stua og fann ulven liggande i senga. "No har eg deg endeleg, gamle syndar", sa han. "Eg har leita etter deg lenge."

Jegeren skulle akkurat til at skyte ulven då han kom til å tenke at beistet kanskje hadde slukt den gamle bestemora, og at ho kanskje var levande enno. Han tok derfor fram kniven sin og tok til å skjere opp buken til ulven. Då han hadde gjort eit par snitt, såg han den raude hua, og litt etter sprang den vesle jenta ut og ropte: "Huff, kor eg var redd. Det var så mørkt i ulvemagen>."

Den gamle bestemora kom også ut, men ho var svært andpusten og kunne nesten ikkje trekke vêret. Raudhette henta nokre store steinar i ein fart og putta dei inn i magen til ulven, og då han vakna og ville springe sin veg, fall han om og var daud straks.

Alle tre var veldig glade. Jegeren trekte skinnet av ulven og tok det med seg heim, bestemora åt kake, drakk vin og kom til hektene att, og vesle Raudhette lovde seg sjølv at ho aldri meir skulle springe inn i skogen, når mor hadde forbode det.

DET BLIR også fortalt at ein annan gong Raudhette ville bringe bestemor nokre kaker, møtte ho ein ulv igjen, og han ville lokke ho inn i skogen. Men Raudhette vakta seg vel og gjekk beinvegs til bestemor si og fortalde ho at ho hadde møtt ein ulv. "Den såg så vond ut", sa ho, "så eg er viss på, han hadde ete meg om eg hadde møtt han utanfor vegen der det går så mange menneske."

"La oss lukke døra så han ikkje kan komme inn hit", sa bestemora. Kort etter banka ulven på døra og sa: "Lat opp, bestemor, det er Raudhette som kjem med kaker til deg."

Dei svarte ikkje. Ulven lista seg nokre gongar rundt huset, men sprang til sist opp på taket for å vente der til Raudhette gjekk heim om kvelden, og deretter snike seg etter ho og ete ho i mørket. Men bestemora merka nok kva han hadde planer om. Utanfor huset stod eit stort steintrau, og ho sa no til jenta: "Eg kokte pølser i går, vesle Raudhette. Ta vatnet eg kokte dei i og hell det ut i trauet."

Raudhette gjorde det, og lukta av pølsene trengde opp til ulven. Han snuste og kika ned, og strekte til sist hals så han mista balansen og glei ned taket, like ned i det store trauet og drukna. Men Raudhette gjekk glad heim, og det var ingen som gjorde ho noko.