| |||||
|
| Reservasjonar | Innhald |
|
Møte med bjørnenEin gong eg nettopp hadde skrudd laus flinten frå bøsselåsen for å kvesse han, rusa ein kjempestor bjørn imot meg med forferdande brumming. Med nød og neppe rakk eg å klatre opp i eit tre for å forsvare meg betre derifrå, men uheldigvis miste eg jaktkniven min mens eg kleiv og klatra, og då hadde eg ingenting å skru fast flinten med. Bjørnen sette seg rett nedanfor meg og ville nok til å klive opp etter meg og sluke meg med hud og hår. Full av fortviling stira eg på kniven som stod der i snøen; men det gjorde ikkje saka betre. Men jaktveska mi var i dette høvet eit retteleg arsenal, for ho var utstyrt med alt mogelig ein kunne trenge ved ulike høve. Eg tok til å grave i ho og fann eit nøste med seglgarn, ein krøkt jernbit og eit stykke bek. Først batt eg fast jernbiten til snøret, mjuka så opp beket og festa det til jernet, og fira dernest ned snøret. Beket klistra seg straks fast til knivskaftet og blei hardt av kulda. Svært varsamt heiste eg opp kniven på denne måten. Og nett som eg hadde fått skrudd fast flinten, gjekk bamse til åtak. Eg gav han ei så varm velkomsthelsing at han mista smaken på å klatre i tre for evig og alltid.
Men no, mine herrar, er det på tide for meg å krype til køys. God natt,
god natt!" |
|
|
| Ein dag kom eg til ein sjø der det låg nokre dusin ender og svømte. Men dei var så spreidde at eg ikkje kunne vente meg å få meir enn ei for skotet, og det mest forargelege var at det var det siste skotet mitt som låg i børsa. Eg hadde invitert ut til meg ein flokk gode vennar, og endene kunne derfor komme vel med. Kva kunne gjerast? Det fall meg inn at eg enno hadde att eit stykke flesk i jaktveska. Eg snodde opp snøret på hundekoppelet, knytte i hop lissene og batt fast fleskebiten i eine enden av denne forlenga snora. Då det var gjort, gøymde eg meg i sivet på stranda og kasta ut dette agnet mitt. Det varte ikkje lenge før eg hadde gleda av å sjå ei and komme svømmande og sluke fleskestykket. Heile fleskebiten glei lett gjennom anda og kom ut andre vegen. Snart kom ein ny and og slukte den, så ein tredje, fjerde, og så vidare. Innan kort tid hadde agnet vandra gjennom alle endene, og der sat dei no på snøret, opptredd som perler på ei snor. Fornøgd drog eg dei i land, vinda snøret fem seks gongar om livet og sette kursen heimetter. Eg hadde eit godt stykke å gå. Det store knippet av ender blei snart så tungt at eg nesten tok til å angre at eg hadde fanga så mange. Men snart letta det for meg, enda om det i starten gjorde meg litt uroleg og bekymra. Alle endene var enno i live, og etter at dei hadde henta seg noko inn att noko etter den første skrekken, tok dei til å fly og flakse, og lyfta meg dermed med seg opp i lufta.
|
|
| Nokon kvar skulle no sikkert ha mist både hanskar og vantar av berre forferding; men eg styrde ved hjelp av frakkeflaka rake vegen heim. Då eg var like over bustaden min og det gjaldt å senke seg ned, vrei eg halsen av den eine anda etter den andre. Det gav meg ganske mykje bry å få det til. Men det gjekk godt: varsamt sokk eg ned gjennom det store skorsteinsrøret og hamna midt i peisen og sette ein støkk i kokken min. Han hadde heldigvis ikkje gjort opp eld i omnen enno. |
