• Grisegjetaren som vann kongsdottera og halve riket
• Jenta og friaren
• Dyret i hagen
• Den blinde kongen
• Jutultabbane

Grisegjetaren som vann kongsdottera og halve riket

Det var ein gong ein konge som var på jakt, og så fór han vill i skogen. Til sist var han så trøytt og svolten at han ikkje orka meir. Så møtte han eit bergtroll med tre hovud.

"Eg skal vise deg vegen heim dersom du vil gi meg det første du møter når du kjem heim til slottet", sa trollet.

Det gjekk kongen med på, for det var ein hund som alltid møtte han, og den var han nokså likeglad med.

Trollet synte han då på rett veg, og snart såg kongen slottet sitt. Men då han kom heim, var det dottera som møtte han. Kongen blei ille ved og visste ikkje kva han skulle gjere. Så gjorde han kjent på alle kyrkjebakkar at den som kunne verje han mot bergtrollet så det ikkje fekk viljen sin, skulle få kongsdottera og halve kongeriket.

Det møtte opp mange gromme som gjerne ville vinne kongsdottera. Mellom dei som kom, var det ein gut som baud seg til å gjete grisane til kongen og i tillegg verje kongsdottera. Han hadde med seg tre hundar til hjelp. Den eine heitte Riv, den andre Slit og den tredje Bitiveg. Guten fekk jobben som grisegjetar og drog ut i grisemarka som låg ned til ein stor fjord.

Imens fekk kongen melding frå trollet om at det ville komme i båt og hente den kjære dottera hans når det blei torsdagskvelden. Dei andre som ville vinne kongsdottera, banna og svor på at dei ville vere på stranda og ta imot trollet den kvelden.

Første torsdagskvelden guten gjette, kom bergtrollet med tre hovud roande over fjorden så bulder og brak stod. Men då det fæle trollet var komme til lands for å gå opp til kongsgarden, sprang friarane og gøymde seg bak nokre tre i strandkanten. Då sleppte grisegjetaren han Riv på trollet. Hunden beit trollet i hel - slik såg det ut - og guten skar tunga ut av det eine hovudet. Men dei hine som hadde tatt på seg å verje prinsessa, kom med eitt rennande og tok trollhovudet frå han, og så rende dei til kongsgarden med det.

Mens guten gjekk vekk frå stranda, livna trollet opp att fordi ikkje alle hovuda var kappa av det. Så rodde heim for å bli friskare.

Neste torsdagskveld kom trollet igjen og var fælare å sjå til. No dura det også verre enn før. Grisegjetaren sleppte laus han Slit på det. Hunden drap trollet, såg det ut til, og guten skar tunga ut av det andre hovudet også. Men dei andre verjarane som låg gøymde like ved, sprang til og tok trollhovudet frå han og fór av garde til slottet med det. Og om litt livna trollet til og fór heim att. No hadde det eitt hovud att.

Tredje torsdagskvelden kom bergtrollet roande over fjorden så vatnet bruste og fossa; det dura som i ei hard torebye. Trollet hadde ikkje før sett foten på land før grisegjetaren sleppte laus den sterkaste av hundane, han Bitiveg. Det blei ein hard strid, men trollet laut til slutt i bakken. Guten skar over den tredje tunga. Han hadde ikkje før gjort det før dei som gøymde seg for trollet, kom settande og tok det tredje hovudet frå han. Så skulle dei til kongsgarden. Den mektigaste av friarane la då fram alle dei tre hovuda og meinte at no hadde han vunne kongsdottera. Då kom også grisegjetaren til.

"Ja, der er hovuda, men kor er tungene?" sa guten.

Dei var det ingen som kunne legge fram. Så laut grisegjetaren komme med dei. For det fekk han kongsdottera og halve riket, for kongen var ikkje dummare enn han skjøna kven som hadde berga dottera. Noko hadde ho nok fortalt faren sjølv også. Og dei tre morske hundane til Oskeladden, han Riv, han Slit og han Bitiveg, passa så godt på han at ingen gjekk inn for å skade han nokon gong meir.

Jenta og friaren

Ei jente fekk besøk av ein friar. Mora sa ho skulle legge duk på bordet. Jenta visste ikkje kva duk var, men fekk tak i ein serk med ermar og ropte så til mora: "Mor, har duken ermar?"

Dyret i hagen

Ein mann hadde tre døtrer. Den yngste var både godtenkt og ven, men dei to eldste var det ikkje. Dei var så ekle og ugreie med ho som dei kunne. Kom det friarar til garden, så hadde dei ho støtt av vegen så ingen fekk sjå ho. De to blei forlova, men ikkje den yngste. Friarane visste ikkje at ho fanst.

Då bryllaupet til to dei to eldste skulle stå, og mannen skulle til byen for å førebu det og hente eit og anna, var det aldri slutt på kva for brurestas dei to ville ha: det var fløyel, silke, kniplingar og mangt anna dei var øre etter eller tenkte opp. Og alt dei var huga på, skulle han kjøpe; det gnikka og bad dei. Men den yngste sa ikkje eit ord. Til sist spurde far hennar om der var eitkvart ho ville han skulle kjøpe.

"Ikkje stort", svara ho, "berre dei første vakre rosene du ser", sa ho.

"Vakre roser! Kva vil du med dei!" sa dei to søstrene og lo så hånleg.

Men det var vanskeleg å skaffe roser i byen. Mannen sprang opp gjennom den eine gata opp og ned gjennom den andre, men ingen hadde roser. Til slutt laut han ta heim og hadde ikkje fått tak i ei einaste rose.

Vegen gjekk gjennom store skogar. Då kom det eit fælt uvêr over mannen, og det mørkna av natt. Han kom vekk frå vegen og visste ikkje lenger kor han var. Då ansa han noko som lyste lenger framme. "Er der eld, er der folk", tenkte han og fór etter lysa. Då kom han til ein hage. Han trivla seg fram langs hagegjerdet til han fann ei grind. "Finst det grind, finst det gard også", tenkte han. Men hus var ikkje å sjå, berre ein stall. Så sette han hesten inn, og det var vatn i drikkekaret og høy å ete for Blakken.

Då hesten hadde ete og blitt stelt vel, gjekk mannen ut i hagen og såg seg omkring. Han kom med eitt inn i ein vedunderleg del av hagen, og der var ein busk som var full av vakre roser. Han hadde aldri sett dei så vakre. Så braut han av nokre og la dei i skreppa [1] . Med same merka han eit lite hus han ikkje hadde sett før. "Det var då godt; så får eg ligge i natt", tenkte han og gjekk inn i stova. Det var stelt i stand så greitt der: det brann i omnen, det brann lys på bordet, og det var sett fram rykande varm mat. Det hang tørre klede på veggen, og senga var oppreidd. Mannen tok på seg tørre klede og sette seg til bordet og åt. Han var noko ør og ottesam; men så var han så fælande svolten at han tenkte det fekk våge seg.

Men med det same han hadde ete frå seg, kom det inn eit fælande stygt dyr.

"Nåde", sa mannen og la seg på sine berre kne; "det var nok gale at eg åt – kva skal eg kalle Dykk?" sa han.

"Kall meg gjerne eit beist, for eg trur eg er det styggaste beistet på jorda", sa dyret; "du treng ikkje vere redd for du åt; men dei tre rosene du braut av til den yngste dottera di, skal koste deg livet om du ikkje vil komme hit med ho sjølv torsdag kveld."

Og det lova mannen.

"Du lyt legge deg hit i senga", sa dyret, "og du kan sove godt, for eg vil ikkje gjere deg vondt", sa det.

Mannen gjorde seg i stand til natta og sovna med det same, men dyret kasta seg ned framfor senga og sukka tungt. Då mannen vakna, stod det varm mat på bordet, og han åt. Så snart han hadde ete, drog han der ifrå, og dyret følgde han ut og synte han vegen.

Då mannen kom heim, tok dei bortlova døtrene imot brurestasen og var fjåge [2]. Men då han gav den yngste rosene, skvatt han i og gret. Ho fekk reint vondt av [3] han og spurde kva det var, men han sa ingen ting. Han blei likevel ikkje kvitt ho, og ho grov og spurde så lenge at han laut ut med det.

Då torsdagen kom, ville ho bli med han. Han talde ho ifrå så heitt han kunne - han ville heller miste livet sjølv enn at noko vondt skulle hende ho. Men ho fekk det til slutt som ho ville. Det syntest søstrene hennar var moro, for dei meinte dyret ville gjere ende på ho.

Stova hadde blitt pynta opp til dei kom. Det brann på åren og senga var gjort opp. På bordet var det duka opp med mat som var så varm at det rauk av han, og lys var tent.

Dei sette seg til bords, for dei hadde fare så langt og var svoltne. Då dei hadde ete ferdig, kom dyret slepande. Jenta hadde aldri sett noko så stygt, og blei så redd at ho ikkje kjente kleda på kroppen. Men dyret helste ho høvisk:

"God kveld!" sa det.

"God kveld!" svarte ho.

"De kan få ligge her i senga og de kan sove godt, for eg vil ikkje gjere dykk vondt", sa dyret.

"Det er då godt vi får ligge i lag og snakke saman", sa ho.

Så gjekk dei til sengs. Men dyret kasta seg ned framfor senga og låg og sukka heile natta.

Med det same det lyste av dag, drog mannen heim att, og no var ho heilt aleine med dyret. Dagane gjekk, og ho hadde det så godt som ho aldri hadde hatt det: Det var gjestebodskost til kvart måltid, og ho trengde aldri gjere noko, berre drive omkring i hagen. Så vakker hage hadde ho aldri sett; men ho var forskrekka over kor djup brønnen der var; han var så djup at ho ikkje merka botn. Og kvar kveld kom dyret og kasta seg ned framfor senga og spurde ho:

"Vil du gifte deg med meg og ha meg?" sa det og sukka og gav seg.

Men ho var så redd at ho aldri fekk fram eit ord.

"Her er ikkje noko du treng vere redd", sa dyret og roa ho det beste det kunne.

Så var det ein gong ho fór i huset og kika. Då merka ho ein spegel på veggen, og i spegelen såg ho vel korleis det stod til heime: Søstrene skulle ha bryllaup og dansa og sprang og var oppøste. Men faren tenkte tunge tankar – sidan ho blei vekke, gjekk han og stura og sakna ho. Jenta som såg han i veggspegelen, fekk slik lyst til å trøyste han, om ho berre fekk for dyret.

"No hadde det vore kjekt å komme heimom litt. Eg såg det i ein vakker spegel", sa ho og gret.

"Såg du fleire speglar?" sa dyret.

"Nei, berre ein – å, om eg berre kunne fare heim!" sa ho.

"Ja, det lar seg gjere om du berre vil komme hit att", sa dyret. "Tredje kvelden må du vere her; elles går det gale", sa det.

Ho lova å komme tilbake.

Då gav dyret ho tre kledningar. Det var ei koparkledning, ei sølvkledning og ei gullkledning. Men ho måtte ikkje syne seg i gullkledningen før søstrene hadde vore til kyrkja. Så fekk ho tre ringar, ein av kopar, ein av sølv og ein av gull. Når ho tok dei på armen, kunne ho ønske seg av kor ho ville, sa dyret. Så tok ho dei på, og med same var ho heime.

Far hennar blei så glad over å sjå ho at han gret. Han gløymde bryllaupet og alt; han følgde ho til rommet ho hadde før, og kunne slett ikkje vere ifrå ho. Søstrene lét som dei gret like eins og tørka auga; men dei var så vondskapsfulle og sinte at dei mest tok fyr.

Då dei åt kveldsmaten, tok jenta på seg koparkledningen, men søstrene blei arge fordi ho var så vakkert kledt at ho skjemde ut for dei. Andre dagen synte ho seg med sølvkledningen. Då var det ingen som kom brurene i hug, men berre glana på ho. Tredje dagen hadde ho gullkledningen. Same dagen takka ho for seg og ville reise. Men søstrene lét som dei hadde det vondt ved tanken på å vere utan ho. Ho måtte bli enda ein dag, sa dei, og gjekk ikkje frå ho og heldt på så lenge at ho til sist gav etter og sa ja. Søstrene meinte dyret skulle drepe ho når ho ikkje kom som avtalt. Om natta hadde ho vondt i seg og fekk ikkje sove.

Med det same neste dag braut fram, tok ho ringane på armen og ønskte seg heim til dyret. Og så var ho der. Men då var huset som utdøydd: det brann ikkje på åren, det brann ikkje lys, og det var ikkje mat på bordet. Senga var ikkje reidd opp, og dyret kom ikkje om kvelden. Då tok ho til å leite etter dyret frå rom til rom i huset. Best som ho gjekk slik, merka ho ein spegel som hang på veggen. Ho såg i spegelen: då fekk ho sjå det låg det daudt folk allstad omkring, så langt som ho kunne augne. Ho sprang ut i hagen, og der låg dyret attmed brønnen, heilt som om det var daudt. Då angra ho fælt og sa:

"Har du sørgt så sårt over meg, då vil eg gifte meg med deg og ha deg om du var ni gongar styggare!" sa ho og tok det omkring halsen og la seg inntil og kyssa det.

Då blei dyret til ein kongsson - den kjekkaste du kunne sjå - og huset til eit slott, og alle dei daude sprang opp att. Kongssonen fortalde korleis alt hadde hendt: ei trollkjerring hadde forgjort både han og slottet og alt folket hans.

Han drog etter far til jenta med det same han kunne sleppe laus - "han skal vere her, så vi får sett godt til han i alderdommen", sa han. Og så feira jenta og kongssonen bryllaup med pomp og prakt.

Ord

1. skreppe: stor lêrveske til å bere på ryggen eller ved sida; ransel, ryggsekk.
2. fjåg: glad, nøgd, blid, fegen.
3. få vondt av: tykke synd i.

〰ఴ⬯ఴ〰

Den blinde kongen

Det var ein gong ein konge som var fælande glad i å gå på jakt. Så sa han ein gong til tenarane sine at eit par av dei skulle vere med han. Så skaut kongen på eit dyr som dei ikkje visste kva var for noko. Det fekk han unngjelde for.

Då han kom til ei slette i skogen, sa han til tenarane sine:

"Her vil vi legge oss til kvile, både de og eg", sa han. Så breidde han ut kåpa si, og så la del seg og sovna alle.

Då han vakna, var han blind. "Karar!" sa han, "de må opp! Eg hadde slik ein rar draum. Eg drøymde det kom ei kvinne med ein gut og rente eitkvart nedi auga mine, og no er eg blind", sa han. "Meir veit eg ikkje."

Dei måtte stø kongen og få han på hest. Då dei kom heim, blei det jammer i kongsgarden, og dronninga og alle var like ille stelte. Folka som hadde vore med kongen, fortalde kva som hadde hendt. I det same stoppa alle vassårene i kongsgarden; det var ikkje moro det.

"Ja, no har ting endra seg til det verre", sa dronninga, "no er du blind, og vatnet tar slutt for oss."

Men så lovde dei ut at den som kunne skaffe vatnet att, skulle få ein stor gard. Men dei som ikkje kunne, skulle det skjerast reimer av ryggen på. Det var mange som prøvde seg. Dei hakka og grov, men vatn kom det ikkje. Det måtte tenarar hente ei halv mil unna. Det blei mange reimer, og det var for gale.

Så var det ein mann som hadde to søner.

"No vil eg i veg og prøve finne vatn i kongsgarden", sa den eldste.

"Det kan neppe nytte", sa far hans.

Men sonen ville det han ville, og så drog han av garde til han kom til ei hytte i skogen. Der sette han seg til å ete. Då kom det ei gammal kone ut til han.

"Å, får eg mat av deg?" sa ho.

"Nei, eg deler ikkje med nokon eg ikkje kjenner", sa han.

"Nei, det er vel så", sa ho. "Skal du gå vidare?" sa ho.

"Ja", sa han.

"Ja, så ber du både lykke og ulykke med deg", sa kona.

Så kom han fram og fekk arbeid. Han flaug over heile kongsgarden med hakke og spade som han var forskrudd. Men han fann ikkje vatn. Så blei han bunden til ein stolpe, og dei skar reimer av ryggen hans. Han tok seg heim att med vonde skrik og stønn.

"Eg tenkte nesten det gjekk den vegen, ja", sa far hans.

"I morgon vil eg av stad og prøve lykka", sa Oskeladden.

"Au då", sa far hans, "skjer dei reimer av deg, så døyr du vel", sa han.

Men det var det same, av stad skulle han, og då det lei til middag, kom han til den same hytta og gjekk inn.

"God dag, besta!" sa han.

"Hei då", sa ho. "Det er ikkje mange som kallar meg besta no om dagen."

Så sette han seg til ete av nista si, Oskeladden.

"Vil du ete med meg?" sa han.

"Du er kjekkare enn broren din", sa kona, "han hadde ikkje noko å dele på vegen sin."

Så hadde Oskeladden gjæra eplemost også, og spanderte på ho så ho blei ør.

"Eg veit du skal til kongsgarden", sa ho. "Eg skal hjelpe deg, eg", sa ho. "Du skal ta den svarte merra i kongsgarden og ri tre gongar omkring slottet, og der ho grev med frambeina, der finn du vatn", sa ho.

"Det kallar eg bra å vite, berre det no stemmer", sa guten.

"Og det at kongen er blind", sa ho, "skal eg gi deg kur for. Du skal ta ei smørjekrukke som står i eit hòl bak altaret i den og den kyrkja. Det som er i krukka står og koker, men du treng ikkje vere redd noko. Du skal ta og smørje han i auga med det som koker der, så blir han mykje betre", sa ho.

Så takka Oskeladden for seg, og då han kom til kongsgarden, gjekk det bod til kongen og dronninga at her var ein til som ville prøve seg.

Så tok han den svarte merra og rei tre gongar omkring slottet, og ho fann vatn så spruten stod når dei grov der ho skrapa. Då blei det glede, for då fekk dei vatn nok.

Så gjekk guten inn til kongen.

"Er det du som kan slikt som ingen annan kunne?" sa kongen. "Hadde du no kunna gjort meg god i auga også, så skulle eg elska deg som min eigen son", sa han.

"Kven veit om eg kan ikkje det også", sa Oskeladden. Så gjekk han til kyrkja som kona hadde fortalt om. Bakom altaret stod krukka, og det som koka i ho, var så raudt som eld.

"Det verkar heitt", sa guten, og stakk fingeren nedi, men det var kaldt. Så tømde han på krukka si det han tenkte han trong, og takka for det han hadde fått.

Då han kom heim til kongen, smurde han kongen med dette raude, og dermed sovna kongen.

Etter ei stund kom kongen ned til dei andre.

"Korleis er det med deg?" sa guten.

"No ser eg klart", sa kongen, og var så glad at han baud han krona og allting.

"Krona treng eg ikkje", sa Oskeladden, "men lar du meg få garden her som han står, med utstyret, dyra og alt", sa han, "så er eg velberga, eg." Og det fekk han med det same.

Jutultabbane

Det var ein gong ein gard som blei ille plaga av ein jutul [1]. Han kom til gards kvar dag og tok eit krøtter frå gjetarane. "Det nyttar ikkje å miste eit krøtter kvar dag, då blir heile buskapen borte til sist", sa mora til gutane.

Då sa yngstemann, Oskeladden, at han ville gå og gjete. Men mora åtvara han: "Du er så liten, du kjem kanskje ikkje att frå skogen, heller."

"Det skal vel bli ei råd. Lag i stand ein skalk av mjukost til meg; dét er noko eg må få med meg", sa han.

Så fekk han det.

Då jutulen kom, ville han ha eit krøtter av guten.

"Du får ikkje noko krøtter. Du har tatt nok, no", sa Oskeladden.

"Ja så tar eg deg, då", sa jutulen.

No bøygde guten seg ned. Det verka som om han tok opp ein gråstein, men det var den mjuke osteskalken han hadde i neven då han retta seg opp. Så kneip guten osten så mysa dreiv.

"Gjer som meg og ta opp ein gråstein", sa Oskeladden, "og knip så det driv myse - vi får vel sjå korleis det går."

Jutulen tok opp ein gråstein og kneip så steinflisene dreiv, men steinsaft kom det ikkje. Då kom den tanken inn i jutulen at guten var fælt sterk, ein som det passa å hyre til dreng.

Då Oskeladden kom heim med alle krøttera om kvelden, fortalde han mora at jutulen hadde hyra han til dreng. Om morgonen reiste han til jutulen for å tene. Om kvelden kom det første å gjere. Guten skulle slipe økser til neste morgon, for då skulle dei to hogge tømmer i skogen. Guten kjente på øksa; ho var så tung at han ikkje makta å lee ho. Så han let ho ligge og gjekk inn att og la seg.

Om morgonen då dei stod opp, blei jutulen sint på guten fordi han ikkje hadde slipt øksene. Guten sa berre: "Eg brydde meg ikkje. Kan vi ikkje legge att øksene, bryte opp trea og ta med oss heim?"

"Det går mest ikkje an", sa jutulen.

"Jo, så sterke vi to er til saman", meinte guten.

Så gjekk dei i skogen. Guten sette jutulen borttil ei stor furu, og jutulen braut ho opp med rota på. No sa guten: "No får vi bere furua heim. Hald framme ved rota og legg ho på ryggen din. Eg skal halde ved toppen der kvistane er - det ser ut som det kan bli vanskeleg og tungt. Så drar vi heim furua. Men ikkje snu deg og sjå attover på heile vegen", sa guten, "ser du attover, slår eg deg kanskje i hel for det."

Så sette guten seg baki furua og sat og song mens jutulen drog og ikkje torde å sjå attover ein einaste gong.

Andre dagen skulle dei brygge. Då sette jutulen Oskeladden til å bere heim vatn til bryggekaret sitt. Men bøtta og børtreet [2] var så tunge at han ikkje klarte å lee dei. Han kunne ikkje gjere betre enn å gi seg. Dermed gjekk han og la seg.

Om morgonen, då jutulen stod opp, fekk han sjå at det ikkje var bore heim noko vatn.

"Det er ikkje gagn for meg i å bere det slik", sa Oskeladden. "No tar vi brønnen slik han er, og ber han heim.

"Det kan vi ikkje, for då blir vi vasslause", sa jutulen og tenkte hardt.

"Så tar vi det store bryggekaret ditt", sa guten, "og fyller det attmed brønnen."

Så tok jutulen bryggekaret og bar bort til brønnen og auste det fullt. Jutulen sette karet på aksla, våga ikkje å sjå bakover fordi guten var med, og guten var snar og kleiv opp på kanten av karet og heldt i eine hanken mens dei gjekk. Der stod han og song til og tralla det stykket.

Tredje dagen skulle dei ut og jakte. Jutulen ville bere geværet, og guten gjekk etter. Jutulen fekk ram på ein del fuglar og ville bere dei heim mens guten fekk ta geværet. Men så kunne ikkje guten røre stort på geværet, men klarte å reise det opp attmed ein stein. Då snudde jutulen seg og spurde han kva han pønska på no.

"Vel, skal eg skyte ned månen, må eg nok sikte oppetter", sa guten.

"Nei, du får ikkje gjere det; eg skal heller bere alt saman, så månen ikkje blir treft og dett ned og slår oss i hel", meinte jutulen. Og det fekk han.

Dei kom heim til kvelds og skulle til å ete graut. Den som åt mest graut av dei, måtte vere sterkast. Guten fann seg ein sekk og hengde han attover aksla, og så smetta han grautbitane nedi der. Jutulen kom til at guten åt mykje meir enn han sjølv, og blei redd guten.

Om ei stund la dei seg til sengs, jutulen og kona hans i stua, og guten i ei kraftig jernseng i kammerset . Det var berre tynn bordkledning mellom kammerset og stova, så guten høyrde godt då jutulfolket tok til å snakke saman om korleis jutulen skulle ta livet av guten om natta.

Jutulkjerringa sa, "Ta det store brekkjernet ditt når han har sovna, og gå ut og slå til han."

Då la guten seg under jernsenga og laga snorkelydar. Det høyrde jutulen, og så kom han med det store brekkjernet og slo hardt ned i senga.

Første gongen sa Oskeladden: "Au! Jøye meg!" Siste gongen jutulen slo, lét det mest ikkje frå guten. No trudde dei guten var daud.

Men om morgonen kom Oskeladden inn i stua og sa: "Du får ha ut fellene aleine i dag", sa han, "for loppene var så fæle i natt."

"Kva du vil ha for å reise din veg?" sa jutulen. Han var redd no, og ville kvitte seg med han. "Eg skal gi alt det du klarer å bere om du berre vil dra", sa jutulen.

"Nei, då tar eg alt du eig", sa guten. "Men eg skal vere fornøgd med at du tar det du sjølv klarer å bere, og ber det heim til utgarden [3] vår."

Så gjorde jutulen det. Då han kom til utgarden, måtte han snu att. Han var ikkje god til å gå lenger. Jutulen hadde tatt med så mykje at guten gjekk og drog og bar det i hus så lenge han levde, om vi skal tru det somme seier.

Ord

1. jutul: rise, kjempe, stortroll.
2. børtre: tilpassa trestykke til å legge over skuldrene og henge bøtter og spann i på kvar side så ein kunne bere meir (klare større bør) enn utan slikt utstyr.
3. utgard: gjerde (gard) mellom innmark og utmark.