Like over bygda Sykkylven ligg eit lite berg, og i ei av dei slakke bergliene var det ein gong for nokre hundre år sidan ein åker. Alt som bonden sådde der på åkeren, forsvann kvar jonsoknatt. Men bonden fekk noko att for det som forsvann: Ei natt høyrde han ei djup røyst utanfor glaset i huset: "Takk for grøda. No skal du få ha dei to stutane mine hos deg til å pløye med kvar dag. Men blir dei brukt på anna mark enn di eiga, tar eg dei tilbake."

Så forsvann stemma. Då det blei morgon, stod to gilde oksar utanfor garden og venta på at bonden skulle ta hand om dei. Slik heldt det fram kvar morgon i fleire år: Dei to stutane kom ut av skogen einkvan stad i lia og lunta fram til garden hans og var klare til å arbeide hardt dagen gjennom.

Bonden drog nytte av dei i fleire år, og kvar kveld sette han eit stort fat rømmegraut ut på trammen for å seie takk. Om morgonen var grauten vekk.

No hadde bonden ein nabo like ved. Ein dag det gjekk uventa fort for bonden å pløye opp ei eng han hadde, blei han ståande og sjå på naboen som sleit i molda utan hest og okse til hjelp. Då tenkte bonden med seg sjølv: "Eg lar stutane hjelpe grannen min litt. Det har vel ikkje noko å seie."

Neste morgon stod grauten urørt på fatet. Dei to stutane høyrde ikkje bonden av, og han såg dei aldri meir.

Bjørnen i høyvogna

Ein bonde hadde ei stor høyhesje borti ei eng i utmarka. Om vinteren skulle han køyre høyet heim til garden i vogn, og styrte hestane sine så nær inntil som han kunne. Han kleiv opp i høyhesja og tok ei stor famn, men merkte ikkje at han ved det dulta til ein bjørn som hadde høystakken som vinterhi.

Den nyvakna bjørnen kraup oppi høyvogna i ørske. Hestane vêra straks at det var bjørn på ferde, og blei heilt ustyrlege. Dei sette på sprang alt dei vann og var snart borte med høykjerra og bjørnen. Bonden sprang etter og møtte snart ein granne.

"Såg du to hestar som sprang ut med ei høyvogn?" spurde han.

"Nei, men eg såg presten i pels i ei høyvogn. Han køyrde verre enn fanden sjølv", sa grannen.

Vasskjelda

Folk sa før at vatnet i ei kjelde i lia oppunder Matremberget kunne gjere underverk, sidan Heilag-Olav ein gong vaska hender og fjes der og blei rein.

Ved sida av kjelda var det ein stolpe der det stod:

"Vandringsmann langs vegen,
Kom hit og drikk.
For vatnet har same krafta
som i Heilag-Olavs tid."

BLØDME: "No er det gjort", sa elgen, han svømte over elva og blei rein." (Sei det.)