Barnet i grava

Det var sorg i huset, for ein fire år gammal gut var daud. Foreldra hadde to eldre døtrer, søte, gode jenter, men den einaste sonen var daud. Mora leid mest av alle. Natt og dag hadde ho pleidd den sjuke sonen, og no var det over. Ho gret og hulka forpint, og hjartet hennar var hòlt av fortviling. Ho tenkte ikkje på anna enn den daude sonen og det uskuldige snakket hans.

Dagen for gravferda kom. Ho ville sjå barnet sitt for siste gong, til farvel, men mannen svarte: "Vi har alt lukka kista. Det måtte gjerast."

Då gret ho.

Kista blei boren til grava. Mora forsvann inn i seg i sorg. Familien hennar såg på ho med tårevætte auge. Dei bar sorg, dei også.

Dei overtalde ho til å legge seg og kvile, så kanskje ho fekk sove til sist.

Ei natt, etter at mannen hadde lytta til korleis ho pusta, trudde han ho endelig sov, for det trong ho. Og no kunne han endelig få seg noko søvn sjølv. Etter kort tid sov han så djupt at han ikkje merkte at kona hans stod opp, kledde på seg og gjekk stilt ut av huset for å gå til barnet si grav. Ho gjekk gjennom hagen og inn i enga attmed, der ein gangstig førte til kyrkjegarden. Ingen såg ho, og ho såg ingen.

Det var ei vakker, stjerneklar natt i september. Lufta var mild. Då ho nådde den vesle grava, var det fullt av duftande blomsterbukettar der. Ho sette seg ned ved sida av grava til guten og let tårene falle fritt på grava.

"Du vil så gjerne komme ned til barnet ditt", sa med eitt nokon som var dekt i ein tung, svart sørgekappe. Han såg streng ut, men auga hans glimta av ungdom. "Våger du å følge meg?" spurde han vidare. "Eg er Doktor Daude, må vite!"

Då ho bøygde hovudet, tok han det for ja. Doktor Daude breidde den svarte kappa rundt ho, og med eitt sokk ho nedetter like til kyrkjegarden stod som eit tak over hovudet hennar. Så glei den svarte kappa av, og det var dunkelt lys overalt omkring ho. Guten hennar stod framfor ho og smilte. Ho sette i eit lite skrik.

"Kjære mamma, kjære mamma!" høyrde ho barnet seie. "Sjå, mamma! Ingenting er så vakkert på jorda som dette!"

Mora kunne ikkje sjå det slik. Ho høyrde heller ikkje musikken og tonane som han høyrde der.

"Eg kan fly no, mamma!" sa barnet. "Fly, men når du græt, drar det meg attende, og så kan eg ikkje fly lenger. Vil du ikkje la meg fly?"

Ho kyste han og heldt han tett inntil seg. Då hugsa ho etter kvart dei kjære som ho hadde gått ifrå heime. Ho hadde nesten gløymt dei for den daude.

"Mamma", sa barnet, "Sola stig fram!"

Det strøymde fram eit veldig lys. Det bar ho oppetter, og då ho lyfte hovudet, låg ho på grava til sonen sin. Men i draumen ho hadde hatt, var djupare forståing blitt tent i ho. Det rivne hjartet hennar hadde endelig funne litt kvile, så ho fekk betre forsone seg med tapet av guten sin etter kvart.

Sola stod opp. Det blei lys omkring ho og lys i hjartet hennar igjen. Ho skunda seg heim. Der bøygde ho seg over mannen sin og vekte han med ein varmt, ømt kyss. No kunne dei snakke saman om guten dei hadde mista.

Så kyssa ho døtrene sine.