| |||||
|
| Reservasjonar | Innhald |
|
Guten og fandenDet var ein gong ein gut som gjekk på ein veg og knekte nøtter. Så fann han ei makketen [1] ei, og med det same møtte han fanden. "Er det sant, det dei seier", sa guten, "at fanden kan gjere seg så liten han vil, og tvinge seg gjennom eit knappenålshòl?" "Ja!" svarte fanden. "Å, la meg sjå det, og kryp inn i denne nøtta!" sa guten. Det gjorde fanden. Då han vel hadde krope inn gjennom makkholet, sette guten i ein pinne. "No har eg deg der", sa han, og stakk nøtta i lomma. Då han hadde gått eit stykke, kom han til ein smie. Der gjekk han inn og bad smeden om han ville slå sund den nøtta for han. "Ja, det skal vere lett gjort", svarte smeden og tok den minste hammaren sin, la nøtta på smiesteet [2] og slo til. Men ho ville ikkje sund. Så tok han ein litt større hammar, men den var heller ikkje tung nok. Han tok då ein enda større ein, men den gjorde det heller ikkje. Men så blei smeden sint og treiv storslegga. "Eg skal vel få deg sund - !" sa han og slo til alt han orka. Og så gjekk nøtta i knas så halve smietaket flaug av og det braka som om hytta skulle ramle ned. "Eg meiner fanden var i nøtta eg!" sa smeden. "Ja, han var så", sa guten. Ord
TommelitenDet var ein gong ei kone som hadde ein einaste son, og han var ikkje lenger enn ein tommelfinger. Derfor kalla dei han også Tommeliten. Då han var kommen til skils år og alder, sa mor hans til han at han skulle ut og fri, for no syntest ho det var på tide han tok til å tenke på å gifte seg. Då Tommeliten høyrde det, blei han glad. Dei fekk i stand køyregreiene og reiste av garde, og mora sette han på fanget. Så skulle dei reise til ein kongsgard der det var slik ei stor kongsdotter. Men då dei hadde komme eit stykke på vegen, blei Tommeliten borte. Ho leita lenge etter han og ropte på han, og gret for det han var borte og ho ikkje kunne finne han att. "Pip, pip!" sa Tommeliten, han hadde gøymt seg i mana på hesten. Så kom han fram, og så måtte han love at han ikkje skulle gjere det oftare. Då dei hadde køyrt eit stykke til, så var Tommeliten borte att. Mora leita etter han og ropte og gret, men borte var han. "Pip, pip!" sa Tommeliten, og ho høyrde han lo og kniste, men ho kunne slett ikkje finne han igjen. "Pip, pip, her er eg då!" sa Tommeliten og kom fram frå øyret til hesten. Så måtte han love han ikkje skulle gøyme seg oftare. Men då dei hadde køyrt eit stykke, så var han borte att; han kunne ikkje halde seg. Mora leita og gret og ropte på han, men borte var han og borte blei han. Alt ho leita, kunne ho ikkje finne han på noka vis. "Pip, pip, her er eg då!" sa Tommeliten. Men ho kunne slett ikkje skjøne kor han var, for det lét så utydeleg. Ho leita, og han sa "Pip, her er eg!" og lo og godta seg fordi ho ikkje kunne finne han att. Men rett som det var, så naus hesten, og så naus han ut Tommeliten, for han hadde sett seg i det eine naseboret på han. Mora tok han no og putta han i ein pose. Ho visste inga anna råd, for ho kunne skjøne han ikkje kunne bryte arten [1]. Då dei kom til kongsgarden, så blei det snart truloving, for kongsdottera syntest han var ein vakker liten gut, og det varte ikkje lenge før det blei bryllaup heller. Då dei skulle til med middagen i bryllaupsgarden, så sat Tommeliten til bords ved sida av kongsdottera. Men han var verre enn ille stelt, for då han skulle til å ete, kunne han ikkje nå opp, og han hadde visst ikkje fått matbeten, hadde ikkje kongsdottera hjelpt han opp på bordet. No gjekk det både godt og vel så lenge han kunne ete av tallerkenen, men så kom det inn eit stort grautfat, det kunne han ikkje nå opp i. Men Tommeliten visste råd, han sette seg på kanten. Men så var det eit smørauge midt uti fatet. Det kunne han ikkje rekke. Så måtte han sette seg utpå kanten av smørauget. Men rett som det var, kom kongsdottera med ei stor skei og skulle dyppe ein dugleg grautbete i smøret, og så kom ho nær Tommeliten så han dumpa uti og drukna i smørauget. Ord
|
