Bjørnen møtte ein gong reven som kom luskande med eit knippe fisk han hadde stole.

"Kor har du fått det frå?" spurde bjørnen.

"Eg har vore ute og fiska, herr bjørn!" svarte reven.

Så fekk bjørnen også lyst til å lære å fiske, og bad reven seie korleis han skulle bere seg åt.

"Det er ein enkel kunst for deg", sa reven, "og han er snart lært. Du skal berre gå ut på isen, hogge deg eit hòl og stikke rumpa nedi. Så må du halde ho der bra lenge. Du må ikkje bry deg om at det svir litt i ho, for det er når fisken bit. Dess lenger du kan halde ho der, dess meir fisk får du vel. Og rett som det er, skal du rykke brått opp!"

Ja, bjørnen gjorde som reven hadde sagt, og heldt rumpa lenge, lenge nedi hòlet til ho var frosen vel fast. Så rykte han ho brått – tvert av. Og no går han der stubbrumpa [1] den dag i dag.

Ord

1. stubbrumpa: med kort, kappa rumpe, altså "stumprumpa" – der stubb står for stump, rest som står att av noko; stutt stykke.

2. Reven snyter bjørnen for julekosten

Bjørnen og reven hadde ein gong kjøpt seg ein smørholk [1] i hop. Den skulle dei ha til jul, og derfor gøymde dei han under ei tjukk granbuske. Så gjekk dei eit stykke bort og la seg til å sove i ein solbakke. Då dei hadde lege ei stund, reiste reven seg og ropte: "Ja!". . . sette av stad, og like bort til smørholken, som han åt ein god tredjepart av. Men då han kom att og bjørnen spurde kor han hadde vore sidan han var så feit om flabben [2], sa han: "trur du ikkje eg blei bedt i barsel [3] då?"

"Ja så. Kva heiter barnet?" spurde bjørnen.

"Tatil", sa reven.

Dermed la dei seg til å sove att. Om ei lita stund sprang reven opp att og ropte: "Ja!" og strauk av stad bort til smørholken. Den gongen åt han også ein god slump. Då han kom att og bjørnen spurde kor han hadde vore, svarte han: "Å, blei eg ikkje no igjen bedt til barsel då, trur du?"

"Kva heiter barnet no då?" sa bjørnen.

"Halvete", svarte reven.

Bjørnen syntest det var eit rart namn, men han undra seg ikkje lenge på det før han gjespa og sov att. Aldri før han hadde lege ei lita stund, så gjekk det like eins som begge dei andre gongane. Reven sprang opp att, ropte "Ja!" og la av stad beint til smørholken, og den gongen åt han slumpen. Då han kom att, sa han at han hadde han vore i barsel att. Og då bjørnen ville vite kva barnet heitte, svarte han "Slikka-i-botnen!"

Dermed la dei seg til å sove att og låg ei god stund. Så skulle dei bort og sjå til smøret. Men då var det ete opp. No skulda bjørnen på reven, og reven på bjørnen. Den eine sa at den andre hadde vore borte i smørholken mens han sjølv låg og sov.

"Ja, ja", sa Mikkel, "vi skal snart få vite kva av oss har stole smøret. No skal vi legge oss borti solbakken, og han som då er feitast bak når vi vaknar, har stole det."

Ja, den prøva ville bjørnen gjerne gå inn på. Han visste med seg sjølv at han ikkje hadde smakt smøret ein gong, og la seg trygt til å sove i sola. Så luska Mikkel bort til holken etter eit smørgrann som sat att i ein sprekk, og tilbake til bjørnen og smurde han bak med det. Så la han seg til å sove som ingenting hadde hendt. Då no begge vakna, hadde sola smelta smøret, og så såg det ut som bjørnen hadde ete smøret, likevel han.

Ord

1. smørholk: eit trekjerald med smør, ein behaldar med smør.
2. flabb: kjeft, snute, (breitt) munnparti.
3. barsel tyder både barnefødsel og barnsøl ('barns-øl'), altså (øl)gilde ved barnedåpen. Det er eit slikt gjestebod som er meint ovanfor. Det står meir om fødsel i gamle dagar i Hodne 1999:33-35.