Det var ein gong ein kongsson som hadde fridd til ei jente. Men då dei var blitt gode vennar og vel forlikte, syntest han det kunne vere det same; då ville han ikkje ha ho, for ho var ikkje fin nok til han. Så tenkte han at han skulle prøve å bli kvitt ho, og sa han skulle ta ho likevel om ho kunne komme til han

ikkje køyrande
og ikkje ridande,
ikkje gåande
og ikkje akande,
ikkje svolten
og ikkje mett,
ikkje naken
og ikkje kledt,
ikkje dag
og ikkje natt.

For det trudde han ikkje ho kunne greie.

Ho tok tre byggkorn og beit over, så var ho ikkje mett, men ho var ikkje fastande heller, og så kasta ho eit ullnett over seg, så var ho

ikkje naken
og ikkje kledt.

Tok så ein sauebukk og sette seg på så beina slepte nedpå jorda. Så subba [1] ho fram, og så var ho

ikkje køyrande
og ikkje ridande,
ikkje gåande
og ikkje akande.

Og det var i skiljet mellom natt og dag. Då ho kom fram til vaktene, bad ho at ho måtte få tale med kongssonen. Dei ville ikkje late ho inn, for ho såg ut som eit spetakkel. Men av dette styret vakna kongssonen og kom til vindauget. Så subba ho dit bort og vrei det eine hornet av på bukken. Det tok ho, stod på ryggen av han og banka på vindauget med hornet. Så måtte dei late opp og gjere ho til prinsesse.

Ord

1. subbe: slepe m.m.

Sju år gammal graut

Det var også ein gut ein gong som skulle ut og fri. Mor hans ville støtt ha det så reint at "det skulle vere som det var blåst", sa ho. Det ville guten også, og derfor ville han ha ei kone som var likså reinferdig som mor hans. Men korleis han skulle komme etter om dei var reinferdige eller skitsame, det gjekk han lenge og grunda på.

Jo, til sist fann han på det. Han balla den eine handa si inn i dukar og plagg, som om han hadde ein stor verk i ho, og så drog han i vegen. Der han kom, tok dei imot han som dei er skikk å ta mot ein friar til gards, både med øl og med drikk, både med mat og med prat. Noko av det første dei tok til å prate om, var handa hans, kva som feilte ho.

Å, det var noko som ingen doktor og kloke koner hadde bota, det.

Det var då ingen ting som det ikkje var råd for, utan dauden, meinte gardsfolket.

"Ja, ei råd kan det vere", sa guten.

Kva det var?

"Kanskje sju år gammal graut, men det er vel ingen stad å få", sa han.

"Ikkje anna?" sa dei. "Det skal det visst bli råd til, for i grytene våre og i dei gamle grauttraua [1] er det skover [2] som visst er både sju og fjorten år gamle", sa dei.

Ord

1. trau: stort, avlangt, uthola trefat.
2. skove: skorpe som set seg fast i kjerald når ein koker (mjølkemat).