| |||||
|
| Reservasjonar | Innhald |
|
Grønkålen som blei vekkGitt att frå Black og Thomas 1903, 222-226, "Peerifool" (Vesletull). Eventyret er frå Rousey. Oppbygginga av eventyret: Ramma er eventyrtypen AT 311 ("Risen som ville gifte seg"), og tilfang frå typane AT 500 og 501 (Rumleskaft og Dei tre mostrene) er bygde inn i det. Korfor det er flod og fjøreBlack og Thomas 1903, 169. Havfrua og dronningaEtter Hallen 1892, 116-17. Selen gløymde ikkjeAttgiving frå Marwick 2000, 154-56. Nissen på CopinsayGitt att frå Marwick 2000, 148-50. Namnet Copinsay kjem frå Kolbeinsøy. Den uventa linåkerenGitt att frå Marwick 2000, 158-59. Johnie CroyGitt att frå ei soge av W. Traill Dennison frå West Brough, Sanday. I Hallen 1892, 118-122. Havfrua skildraSett saman av utdrag frå Hallen 1892, 115-17. Oskeladden og Meister StorormTil attgivinga av dragedrepar-eventyret der helten slåst mot ein eller fleire overnaturlege motstandarar (ATU 300-399) har Grierson 1910:221-45 blitt nytta. Marwick (2000:20-22) har med ei orientering om eventyret. I orknøysk folklore er Mester Stoor Worm eit kjempedigert, vondt vesen som held til djupt i havet, mest likt ein stor sjøorm. Orknøyingane førestilte seg at Stoor Worm har dårleg opphav, liksom norrøne Jormundgard, som har Loke til far. Orknøyske folkloristar held Stororm for å vere ein orknøysk variant av Jormungand i hovudsak. Oskeladden har trekk felles med mytologiske Tor, som sloss mot troll og ville få has på den fælaste sjøormen av alle - Jormungand. UrsillaSjå Black og Thomas 1903:176-79. Svømmehud mellom fingrar og tær er arveleg. Det kan opererast, og det bør ein vere tidleg ute med i eit menneskeliv - ved det kan sjansane til lykkeleg utfall bli betre. Kjærleik og villskapSjå Black og Thomas 1903:233-34. Fri attgiving etter ein ballade som kan ha bygt på ei sann historie, men som i så fall er gått tapt. Folk leika (ringdansa med meir) til tragiske balladar ved høve. |
|
Black, Gordon Fraser, samlar, og Northcote Whitridge Thomas, red. Examples of Printed Folk-Lore concerning the Orkney and Shetland Islands. (County Folk-Lore Vol. III. Printed Extracts No. 5.) London: David Nutt, 1903. Fergusson, Robert Menzies. Rambles in the Far North. 2nd ed. London: Alex. Gardner, 1884. Firth, John. Reminiscences of an Orkney Parish together with Old Orkney Words, Riddles And Proverbs. 2nd ed. Stromness: John Rae, 1922. Grierson, Elizabeth Wilson. The Scottish Fairy Book. Philadelphia: J. B. Lippincott, 1910. Hallen, A. W. Cornelius, ed. The Scottish Antiquary, or, Northern Notes and Queries. Vol VI. Edinburgh: T. and A. Constable, 1892:115-122. MacGregor, Alasdair Alpin, saml. The Peat-Fire Flame: Folk-Tales and Traditions of the Highlands and Islands. Edinburgh: The Moray Press, 1937. Marwick, Ernest Walker. The Folklore of Orkney and Shetland. Edinburgh: Birlinn, 2000 (London: B. T. Batsford, 1975). Maxwell, Charles Alfred. The Sea Kings of Orkney, and other Historical Tales. Edinburgh: W. P. Nimmo, 1870. Muir, Tom. The Mermaid Bride and other Orkney Folk Tales.. Kirkwall: The Orcadian Ltd, 1998. Towrie, Sigurd. Orkneyjar: The Heritage of the Orkney Islands. 1996-2013. Online.
Uther, Hans-Jörg. The Types of International Folktales: A Classification and Bibliography Based on the System of Antti Aarne and Stith Thompson. Vols 1-3. FF Communications No. 284 -86, Helsinki: Academia Scientiarum Fennica, 2004.
|
 |
Seksjon | Sett |  |
 |
Brukargaid ᴥ Ansvarsfråskriving © 2019, Tormod Kinnes. [E‑post] |
